dinsdag 1 april 2008

Pak!

Ik ben een gezegend mens. Ik leef samen met een man die van winkelen houdt. En nee, ik heb het nu niet over een man die zich toevallig zonder morren aan de hand laat nemen, zijn irritaties en verveling uit diplomatiek oogpunt voor zich houdt en iedere 15 minuten braaf ‘Ja schat, staat je leuk hoor’ mompelt. Ik heb het over een man die graag geld spendeert aan mooie spulletjes, op wie ik soms bij de uitgang van een modezaak sta te wachten en wiens schoenenverzameling* groter is dan de mijne.

Samen winkelen is dus een soort van gezamenlijke hobby. Fijn is dat, iets delen samen.
Zo ga ik graag met mijn kerel mee als hij een pak gaat kopen. Naar zijn werk draagt hij pakken; staat hem zo netjes... ik hou ervan! Twee dagen achter elkaar hetzelfde pak aan is natuurlijk geen optie, dus naast een schoenenverzameling is een pakkenverzameling gewenst. Dat moge duidelijk zijn.
Een makkie is dat, een pak kopen. We gaan naar een vestiging van een niet nader te noemen herenmode keten en werpen een geïnteresseerde blik in de rekken. Binnen luttele seconden staat er een kundige verkoper, voorzien van meetlint en speldenkussen, voor onze snufferd, meer dan bereid om ons van dienst te zijn. Ik laat mij dan zakken in een comfortabele lederen fauteuil, alwaar ik een kopje koffie krijg aangereikt. Al nippend aan mijn kopje kijk ik goed- dan wel afkeurend naar de colberts, pantalons, overhemden, stropdassen, jawel zelfs sokken, die de verkoper aandraagt en mijn geliefde één voor één aanpast. Een uurtje, en enkele koppen koffie, later verlaten wij het pand met een volle tas en een beduidend legere bankrekening. Eitje, zo’n pak kopen!

Handig zoiets, doet u mij ook een pak! Met de nieuwe baan (waarin verschijning in jeans en gympen wellicht niet gewenst zal zijn) in het vooruitzicht, reisden mijn fiscaal partner en ik vorige week af naar het altijd sfeervolle Breda. ff een pak scoren.
Ik moet zeggen dat ik hierin wat stuurloos van start ging. Wist ik veel waar ik moest zijn.....? De eerste winkel stemde hoopvol; ik plukte een mooi pak uit het rek in een maat waarvan ik dacht dat het de mijne was. Hmmm, broek te wijd, jasje te krap. Dus, de broek een maatje kleiner en het jasje een maatje groter (echt zo raar, dat schijnt bij herenkostuums dus niet te kunnen !?!). Ja, dat was best mooi. Jammer dat de broek iets te lang was en dat het jasje een beetje leek te wijken ter hoogte van mijn bescheiden boezem. Misschien toch maar even verder kijken.
En daar gingen we.... winkel in, winkel uit. Winkels waar ze wel pakken verkochten, maar niet in mijn maat, of waar zo’n pak gemaakt was van zo’n glimmend synthetisch stofje, of waar het prijskaartje van 119,95 niet het jasje maar het bijpassende sjaaltje betrof, of waar ik de pantalon tot net over mijn knieën kreeg, of waar de pantalon zo’n laag model was, dat ik wel errug mooi ondergoed diende aan te schaffen, of waar ze dachten dat ecru mij wèl zou staan, of waar men leek te denken dat je er met een kuitbroek ook netjes uit kunt zien, of waar ze gewoon in het geheel geen pantalons met bijpassende jasjes verkochten. Bijkomend nadeel (of is het een voordeel?) van een weinig diplomatieke en clichématige kerel als de mijne, waren de opmerkingen als ‘Ziet er niet uit!’ of ‘Je loopt voor schut!’. Gezellig, zo’n middagje samen shoppen!

Uiteindelijk waren we vier uur verder en hadden we alleen nog maar geld uitgegeven aan twee kopjes koffie en een potje mosterd bij de Oil & Vinegar. Ik kon niet anders dan mij afvragen: Doe ik iets verkeerd, of heb ik hier het antwoord op de vraag waarom zo weinig vrouwen carrière maken?
Licht gedesillusioneerd liepen wij rond vijf uur weer richting parkeerplaats. Bij het passeren van die allereerste winkel opperde mijn geliefde, pragmatisch als altijd, dat een broek kan worden ingekort en een jasje niet dicht gedragen hoeft te worden. Hmm. Toch maar weer terug naar binnen. Datzelfde pak weer uit het rek gevist en richting paskamer! De vriendelijke verkoopster bood ons op dat moment een heerlijk vers kopje koffie aan en jawel.... er bevond zich zelfs een confortabele lederen fauteuil op zicht afstand. Diezelfde kundige verkoopster droeg tevens een leuk bloesje aan dat zowaar dicht ging, prachtig getailleerd was, een keurig geheel vormde met pantalon en jasje... en.... leek het maar zo, of zat dat jasje toch eigenlijk gewoon heel goed?
Kortom, een uurtje of vier-en-half later verlieten wij het pand met een volle tas en een beduidend legere bankrekening. Missie geslaagd.

Toch jammer.... dat ik nou van ons tweeën weer zo jammerlijk rolpatroonbevestigend moet zijn.

*) Ik tel een kleine 20 paar en dat is exclusief sportschoenen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten