Column: #Instantgeluk

Eigenlijk is het een beetje gênant. Maar tegen jullie, lezers van dit blad, durf ik het wel te vertellen. we zijn hier immers met dierenliefhebbers onder elkaar. En inmiddels weet ik: er zijn er meer zoals ik. Veel meer. Dus… ik beken: mijn kat heeft een Instagram account.

Dieren zijn natuurlijk ontzettend fotogeniek. Dat hoef ik jullie niet uit te leggen. Onze volslanke Kater Roderick is daarop geen uitzondering. Scrollend door de fotogalerij op mijn telefoon, kom ik dan ook tientallen portretten tegen van onze viervoeters. Stuk voor stuk maak ik deze foto’s, omdat ik op dat moment geraakt word door hun schattigheid of hun schoonheid. Of omdat ik ontzettend om ze moet lachen. Die beestjes maken me blij en ik fotografeer hen in een poging dat gevoel van blijdschap vast te leggen.

Cats of Instagram

In de jaren dat ik nu actief ben op social media, heb ik mij steeds moeten inhouden om niet wekelijks de mensen op mijn tijdlijn te spammen met dergelijke foto’s. Ik heb namelijk wel eens vernomen dat niet iedereen enthousiast wordt van dierenfoto’s. Toen ontdekte ik op Instagram hashtags als #catsofinstagram, #kattenvandenbosch en #rodekater. Kort daarna zag ik dat een voormalig collega, die ik heel hoog heb zitten, voor haar kat een account had aangemaakt. Op dat moment wist ik: Roderick krijgt een Instagram account en spoedig was @Ro_de_kater een feit.

In beeld en tekst

Instagram bleek al snel een fantastische plek om mijn catspam kwijt te kunnen. Ro en zijn viervoetige huisgenote Annabel vonden hun weg naar het wereldwijde web. In beeld en tekst. Want zoals het een kattenliefhebber betaamt, projecteer ik graag mijn eigen gedachten op mijn viervoeters. En verrek, ik blijk bepaald niet de enige! We zijn met honderden. Al snel vergaarde mijn Ro tientallen volgers. Stuk voor stuk ook katten. ‘Roderick’ zelf volgt op zijn beurt ook diverse katten.
Wanneer ik nu de Insta app op mijn telefoon open, stroomt mijn tijdlijn vol met kattenplaatjes en grappige onderschriften. Ik zie mooie, grappige, onroerende foto’s. Ik herken hoe andere mensen naar hun huisdier kijken en er plezier aan beleven. Als ik een rotdag heb, open ik Ro’s account en scrollend door de posts op zijn tijdlijn verschijnt er als vanzelf weer een glimlach op mijn gezicht.

Instantgeluk. Zoveel aaibaar geluk, dat wil je toch delen?


Gepubliceerd in #Samenvoordieren, september 2019

Column: Samen voor dieren

Ik ben, zoals dat heet, een kattenmens. Hoewel ik konijnen, honden, paarden en andere aaibare diersoorten ook heus wel leuk vind, reageert mijn brein vooral op de Felis silvestris catus. Bij het zien van een kat verschijnt er steevast een lach op mijn gezicht en uit ik mijn bewondering met een gepaste groet als ‘Dag schoonheid!’. Katten horen in mijn leven, dat moge duidelijk zijn. En uiteraard ook in mijn huis.

Dus toen mijn vriend er een jaar of twaalf geleden voor koos met mij te gaan samenwonen, hoorde poes Annabel simpelweg bij die keuze. Dat accepteerde hij, maar erg enthousiast was hij niet. Hij had niet zoveel met katten, zo vertelde hij mij steeds. Annabel bleek overigens ook niet zoveel met de nieuwe mens in haar leven te hebben. Toch was er iets in mij dat dacht dat een tweede kat wel een goed idee zou zijn.

Overtuigd

Zowaar wist ik mijn vriend mee te krijgen naar een dierenasiel, waar ik getuige was van een knap staaltje overtuigingskracht. Een kleine, cyperse kater koos hém uit. Hij achtervolgde mijn vriend door het kattenverblijf en keek hem met grote, trieste ogen aan. Hij bleef maar kopjes geven, alsof hij wilde zeggen ‘Neem mij! Neem mij!’ We noemden hem Tobias en hij spinde gedurende de hele autorit naar huis. Drie geweldige jaren heeft de bejaarde Tobias nog gehad in ons huis. Drie jaren waarin Tobias en zijn favoriete mens van elkaars gezelschap genoten. Na Tobias volgde er nog een kater. En daarna weer één: de rode Roderick, die al net zo dol is op mijn vriend als zijn voorgangers waren.

Kattenpersoneel

Op dat ene moment in dat dierenasiel, werd de man die ‘niets met katten had’ ineens een kattenmens. Zo één die lacht om de grappige fratsen van de viervoeters. Die er tegen praat, zich in vreemde bochten wringt om er foto’s van te maken en… die zonder problemen de rol van kattenpersoneel op zich heeft genomen. Want ook dat hoort erbij. Wie van katten houdt weet: wij mensen zijn er slechts om hen te dienen, met hun betoverende uiterlijk, hun aandacht en hun aaibaarheid als ultieme beloning. Wij samen zijn er voor hen. Wij samen sloven ons uit voor de dieren in ons huis. Dus toen ik voor het eerst de hashtag #samenvoordieren las, dacht ik: ‘Hee verrek, dat gaat over ons!’