Als ik de huidige media ophef mag geloven, wil het nog steeds niet zo vlotten met de acceptatie van mensen die niet voldoen aan de heteronorm, die binnen Het Geloof als gangbaar geldt. En of dat geloof dan het Christendom, Islam of de aanbidding van overbetaalde achter-ballen-aan-rennende-mannetjes betreft, vind ik in principe niet zo relevant.
Het is toevallig de christelijke kerk die met de afwijzing - of zelfs ontkenning - van homoseksualiteit een stempel heeft gedrukt op mijn bestaan. Sterker nog: had de christelijke gemeenschap een jaar of 50 geleden uitgedragen dat het oké was om te houden van iemand van het eigen geslacht… dan had ik waarschijnlijk niet eens bestaan. Want als mijn vader begin jaren zeventig had kunnen zijn wie hij was, was hij vast niet met mijn moeder getrouwd.
Het hoort zo. Als je met dat idee opgroeit, draag je dat de rest van je leven bij je. Dat realiseerde ik me heel sterk toen mijn vader er vorig jaar, op zijn sterfbed, over begon. Hij stelde me de vraag of ik het echt niet erg vond dat hij homo bleek te zijn. Dat uitgerekend die vraag in hem opkwam, in het laatste gesprek dat we hadden, vind ik heel erg. Ja, onze vader-dochter-band is een aantal jaren wat gecompliceerd geweest. Maar dat heeft wat mij betreft nooit te maken gehad met zijn homoseksualiteit! Integendeel: ik was de laatste jaren juist trots op hem, omdat hij zijn eigen pad had gekozen met de man waar hij van hield.
Die vraag die mijn vader stelde zette me aan het denken. Als acceptatie van wie je ten diepste bent zó belangrijk is en zó’n shitload aan ellende kan voorkomen… waarom is dat in Godsnaam (en vooruit: Allahsnaam) nog steeds een issue?
