Ik ben niet de eerste die terugblikt op een jaar met corona. De media kozen patiënt 0 als startpunt van het coronajaar. Voor mij was het 9 maart: de dag waarop ik vriendelijk doch dringend werd verzocht me niet meer op kantoor te vertonen. Het startpunt van een jaar thuis. Thuis blijven. Thuis werken. Thuis recreëren. Thuis sporten. Thuis uiteten. Een jaar waarin ik thuis met andere ogen ging bekijken.
Thuiskomen
Met die werkplek in de woonkamer drong het langzaam tot me door: thuiskomen uit het werk bestaat niet meer. Net als naar mijn werk gaan, collega's treffen en zomaar wat kletspraatjes maken. Wie had kunnen denken dat ik collega’s om me heen - in een soms iets te drukke kantoortuin - zo zou missen? En minstens zo veel mis ik het thuiskomen na het werk. Het uitchecken, loslaten en mijn privéleven instappen.
Een ander huis
Gedoe
Dat is trouwens nog best een uitdaging: een verhuizing regelen in een lockdown. Even snel een verfrollertje halen bij de bouwmarkt is er niet bij. Hulptroepen inschakelen bij het inpakken van de inboedel mag niet van de overheid. Eetstoelen via een webshop kopen is ook best een dingetje. Om over het bestellen van een IKEA kastenwand maar te zwijgen. Het lijkt desondanks allemaal te gaan lukken. En bovenal is dit huis iets om naar uit te kijken, om blij van te worden en afleiding in te vinden.
Het jaar van...
Exact een jaar nadat het kabinet de eerste landelijke sluitingen aankondigde, verhuizen wij naar onze nieuwe stek. Daar waar ik voortaan een kantoor-zoldertje heb, waar ik na een werkdag thuiskom door de deur achter me dicht te trekken en twee trappen af te lopen.
Ondertussen vraag ik me af: als ik over een jaar of vijf terugkijk op dit jaar… herinner ik het me dan als dat rare coronajaar of als het jaar waarin wij ons nieuwe thuis zochten en vonden?
