In tijden van corona II

Hoe zal de wereld er over 25 dagen uitzien, als we er weer in mogen stappen?
Die vraag stelde ik mezelf en de lezers van mijn blogje 25 dagen geleden. Met de kennis van nu bleek het tamelijk naïef te denken dat we vandaag weer een stap richting normaal zouden zetten. De wereld ziet er namelijk exact zo uit als 25 dagen geleden. Nou ja, met één verschil dan: de festivalzomer is niet meer. Terwijl er nog altijd mensen vechten voor hun leven en andere mensen dierbaren kwijtraken aan het coronavirus, durf ik het nauwelijks hardop te zeggen, want van ondergeschikt belang enzo. Maar… ik baal daarvan!

Waardevol

In een 2019 dat door crises in familiekring behoorlijk vervelend was, waren HealthyFest en Concert at SEA mijn ontsnappingsweekenden. Opera op de Parade gaf mijn moeder, bonusvader en mij de welkome avond afleiding en ontspanning. Op Live at Wantij gaf een dierbare vriendin me troost en kon ik even de zinnen verzetten. En er waren Pinkpop, Jazz in Duketown, Theaterfestival Boulevard… De combinatie van muziek, sfeer, beleving, delen met anderen en even uit het leven van alledag stappen, maakt dit soort evenementen voor mij waardevol.

Festivalzomer 2021?

Dit jaar is er niets. Geen live muziek. Geen theater. Geen mensenmassa die als één geheel opgaat in de beleving. Nogmaals: ik snap dat het van ondergeschikt belang is als er mensenlevens op het spel staan. Maar ik mis het. Nu langzaamaan ook de berichten doorsijpelen dat er misschien ook geen festivalzomer in 2021 gaat zijn, raakt me dat. Niet alleen vanwege mijn gemis. Het echte leed erachter vind ik nog veel erger: de faillissementen, de ontslagen en de kapotgeslagen dromen en ambities.

Samenbrengen van mensen

Dat leed treft zo veel mensen. In de evenementenbranche, de horeca, de sport. Alle mensen die van het samenbrengen van mensen hun werk hebben gemaakt. De mensen die zorgen voor saamhorigheid en voor je welkom voelen. De mensen die er voor zorgen dat wij soms kunnen ontsnappen uit het leven van alledag. Die mensen hebben straks misschien geen werk meer. Verschrikkelijk voor hen en een groot gemis voor ons.

Sociaal dier

Het is vandaag 50 dagen geleden, dat de eerste maatregelen van kracht werden. 50 dagen waarin we zijn teruggeworpen op onszelf, ons eigen huis en degenen die in dat huis wonen. Vooropgesteld: dat had ik slechter kunnen treffen. En met het idee dat het tijdelijk is, houd ik dat heus wel vol. Maar ik snak naar andere mensen. Naar samen sporten, samen genieten van muziek, samen lachen, samen discussies voeren. Meer dan ooit merk ik: we zijn sociale dieren en we zijn er niet voor gemaakt om geïsoleerd te leven. Laten we de mensen, die van het faciliteren van het samen hun werk hebben gemaakt, waarderen en helpen waar we kunnen! Ze redden misschien geen levens, maar ze geven levens wel kleur.