In tijden van corona

Het is donderdag vandaag, toch?

Het was een grapje, gisteren in de WhatsApp groep van het driekoppig communicatieteam waar ik deel van uitmaak. Een app-groep die al een week of drie heel intensief gebruikt wordt. Om te appen en om te beeldbellen. Wij hebben elkaar namelijk maandag 9 maart voor het laatst live gezien.

25 dagen

Nu is het vrijdag 3 april. Vandaag is het precies 25 dagen geleden dat ik de P&O manager aan mijn bureau trof, met de mededeling dat collega’s uit Brabant maar beter niet meer naar kantoor konden komen. Dat was nog maar het begin. Een paar dagen later viel het besluit enkele van onze vestigingen te sluiten en thuis te werken waar mogelijk voor alle collega’s.

Er volgden 25 dagen van thuisblijven. Thuis werken, thuis sporten, thuis leven. Werkweken die niet meer overzichtelijk uit vier maal acht uur bestaan. Een nieuw ritme, dat nog geen ritme is. Nooit geweten dat (bijna) 24 uur per dag thuis blijven zo vermoeiend kan zijn. Is het vrijdag? Oja, ik zie het op mijn beeldscherm. En die corona maatregelen maken dat ik het nog druk heb ook. 

Vitaal beroep

Op 15 maart vertelde de regering mij dat ik een ‘vitaal’ beroep heb. Ik was mij daar voorheen niet van bewust. En doe ‘s gek: dubbel vitaal zelfs. Communicatie & media is namelijk één van de categorieën. Met bijdragen aan noodzakelijke overheidsprocessen, zoals betalen van uitkeringen, val ik ook nog in een tweede categorie. Want dat is wat Avres, mijn werkgever, doet: ervoor zorgen dat mensen die dat heel hard nodig hebben het inkomen krijgen waar ze recht op hebben. En jee, dat zijn er ineens fors meer dan enkele weken terug!

Wat het corona-virus doet met de gezondheid van mensen is beangstigend. Maar wat dit virus doet met het bedrijfsleven en de arbeidsmarkt vind ik minstens zo spannend. Tientallen collega’s hebben dag in dag uit zelfstandig ondernemers te woord gestaan, die hun werk als sneeuw voor de zon zien verdwijnen. Inkomen weg, vertrouwen in de toekomst weg. Als Avres zorgen wij ervoor dat ze kunnen leven deze maanden, maar dat vertrouwen kunnen we ze niet teruggeven. 

Dichtbij huis

Dichterbij huis zie ik hoe de ondernemers, waar ik als klant zo graag kom, worstelen om het hoofd boven water te houden. Horecagelegenheden die dicht moeten bijvoorbeeld. Ik schaam me soms een beetje als ik ervan baal dat ik er nu niet naar toe kan. Als het een beetje tegenzit kan ik er nooit meer naar toe, omdat ze straks niet meer bestaan. Zo ook de fitnessclub waar ik veel over de vloer kom; als sporter en sinds kort ook als instructeur. Terwijl ik een beetje met hen mee denk over hoe deze periode te overbruggen, realiseer ik me hoe weinig impact deze corona-crisis werkelijk heeft op mij. Ik met mijn vaste contract, bij een organisatie die nu keihard nodig is. 

Wat er toe doet

Een crisis als deze heeft vooral nadelen. Wel merk ik één voordeel op: het brengt focus op wat er toe doet. Ik zie, hoor en voel dat bij mijn collega’s. Al zitten ze 45 kilometer verderop, ik ervaar de betrokkenheid en de wil te knokken voor de mensen die ons nodig hebben. En als communicatieadviseur mag ik die betrokkenheid en die bereidheid tot knokken zichtbaar maken; naar elkaar en naar buitenwereld. Dat vind ik mooi. Eigenlijk ook best gaaf dat dat van achter mijn beeldschermpje ook zomaar kan.

De volgende 25

De eerste 25 dagen isolatie zijn achter de rug. De volgende 25 dagen liggen nog voor ons. Hoe zal de wereld er over 25 dagen uitzien, als we er weer in mogen stappen?