Kat kwijt - deel 2

Het verdriet om onze Tommy en de acceptatie dat hij echt weg is, wisselden elkaar de afgelopen week af. Het was exact drie weken na Tommy's verdwijning toen ik afgelopen dinsdag een telefoontje kreeg van Amivedi. Een gezin in de Hambaken had een grijze kat gevonden. Het zou onze Tommy kunnen zijn. Ze hadden de kat al een paar dagen in huis en in de buurt al gecheckt of de kat van iemand was. Het leek mij sterk dat het Tom was; die wijk is hier ruim 6 km vandaan én Tommy zou op zijn minst zwaar gewond moeten zijn! Maar we moesten het zeker weten natuurlijk! Eén blik was voldoende: dit was niet Tommy. Te klein, te slank, te veel tekening in zijn vacht. Maar wél een schatje!
Het gezin zat duidelijk met de kat in hun maag...ze hebben zelf al twee kittens en die waren bang voor deze indringer. Als niemand de kat mee zou nemen, zouden ze deze weer op straat zetten. Tja, dan ben ik een weekdier. Dus zo drentelde er dinsdagavond ineens weer een nieuwe grijze kat door het huis.

Pluisje, zoals het grijze beestje door het gezinnetje was genoemd, voelde zich meteen thuis hier. Voordat wij echter over wilden gaan op naamgeving en hechting, besloten we vanmiddag toch eerst een bezoekje te brengen aan de dierenarts. Even geslacht, gezondheid en eventuele chip checken. Poes. Prima in orde. Roosje uit de Muntel/Vliert.
Jawel... onze kleine grijze aanwinst heeft een chip, een naam en een gezin dat haar mist. Eenmaal thuis belde ik het 06 nummer dat de dierenartsassistente me gegeven gegeven had. Geen gehoor. Toen stuurde ik een whatsapp met foto naar het nummer en binnen luttele minuten een reactie: Ja, zij en haar dochter zijn Roosje kwijt en missen haar heel erg. Maar zij stonden op dat moment met één been in het vliegtuig, op weg naar hun vakantiebestemming. En dus hebben wij de komende weken nog een poes te logeren... nou ja, wij...? Onze befaamde kattenfluisteraar mag zich over haar ontfermen, want ook wij vertrekken naar (nog) zonniger oorden.

Al met al best een bijzondere situatie. Ik ben blij dat wij een gezin blij kunnen maken met hun vermiste kat. Ik weet immers maar al te goed hoe verdrietig je kunt worden van zo'n gemis. En Roosje is een schat, dus het is zeker geen straf om voor haar te zorgen. De impulsieve reactie haar dinsdag mee naar huis te nemen, was echter wel ingegeven door de wens haar te houden. Of was het vooral de wens haar een veilig en warm thuis te geven? Want dat laatste is ons nu waarschijnlijk wel gelukt. Zij het op een andere manier dan ik in gedachten had.