Column: De Vakantiekracht

De zomer is weer achter de rug en we kijken terug op twee zalige weken Griekenland. Het was weer genieten; de zon, de mensen, de prachtige natuur en het heerlijke eten. Het enige wat ik zoals ieder jaar een beetje miste, waren onze viervoetige vrienden. Of dat gemis wederzijds is, durf ik te betwijfelen.

Onze katten komen namelijk niets te kort tijdens onze vakanties. Wij hebben gelukkig de ideale oplossing gevonden voor onze twee weken afwezigheid: de vakantiekracht. Gedurende onze vakanties worden onze voeder- en aaiplichten overgenomen door het jongste broertje van mijn vriend. En niet zomaar voor een halfuurtje per dag. Onze kattenoppas neemt twee volle weken zijn intrek in onze woning. Wij zorgen voor cola, pizza, chips en een stapel dvd's, hij zorgt voor tevreden katten. Een gouden deal!

Dit is een luxe oplossing, dat realiseer ik me heel goed. En ooit komt er een moment dat deze jongeman zijn ouderlijk huis gaat verlaten, voor eigen huis en kat. Dan zullen we op zoek moeten naar een andere oplossing en die oplossing komt er. Dat hoort bij de verantwoordelijkheid van het hebben van een huisdier. Dat sommige mensen dat verantwoordelijkheidsgsvoel niet met mij delen, zie ik iedere zomer weer bij ons Dierentehuis. Onbegrijpelijk! Hoe kun je 's zomers denken 'Ik wil op vakantie, dus dat dier moet maar weg...'? En dan na de vakantie thuiskomen in een leeg huis, zonder die viervoetige vriend die je tegemoet rent. Ik moet er niet aan denken!

Daarom koester ik onze vakantiekracht, die ons zo perfect en liefdevol vervangt. En ondertussen geniet ik van de vele aanhankelijke katten die het prachtige Griekenland rijk is. Stuk voor stuk onze vakantiekrachtjes.

Brief aan SchuinBovenBuurvrouw

Geachte mevrouw DeSchuinBovenBuurvrouw,

Deze week vonden wij wederom een brief van uw hand in onze brievenbus. Graag willen wij ons antwoord hierop beginnen met het wegnemen van een misverstand: u stelt in uw brief dat wij aan uw verzoek hebben voldaan. Ik moet u hierin teleurstellen; wij hebben slechts gedaan wat wij reeds van plan waren. Namelijk het duivennest en bijbehorende substanties van ons balkon verwijderen.

In uw brief stelt u tevens dat wij niet alles hebben verwijderd. Dit ziet u verkeerd. Wij hebben wel degelijk alles verwijderd. Ook hebben wij de duiven vriendelijk doch dringend verzocht zich niet meer op ons balkon te vertonen. Helaas hebben zij hieraan geen gehoor gegeven. Dit heeft als resultaat dat ons balkon niet meer zo spik en span is al een maand geleden.U vraagt zich in uw brief af of wij wellicht de tijd kunnen vinden om het balkon nogmaals schoon te maken. Daar raakt u een gevoelig punt. U bent misschien vergeten hoe het was om een voltijd baan buitenshuis te hebben (hoewel ik kans groter schat, dat u dat genoegen nooit heeft mogen ervaren).
Wij zien in alle eerlijkheid niet hoe wij de tijd kunnen vinden om ons balkon te allen tijde schoon en duifvrij te houden. Want dat is uiteindelijk het probleem: onze gevleugelde gasten blijven terugkomen, tenzij wij hen met gaas en/of elektriciteit de toegang ontzeggen. Een maatregel die ons te ver gaat.

Misschien, mevrouw DeSchuinBovenBuurvrouw, kunt u ons hiermee helpen. Misschien kunt u als levende vogelverschrikker ons balkon bewaken tegen het gevleugeld gespuis. Volgens ons bent uitermate geschikt voor een dergelijke functie. Uw uiterlijke kenmerken, in combinatie met uw scherp oog en uw overvloed aan tijd maken u dè persoon voor de baan.
Tenslotte zijn wij nog benieuwd naar één ding: kunt u ons vertellen hoe het kan dat u, als enige Nederlander in het huidige lenteweer, overlast kunt ervaren van vliegen en insecten op uw balkon?

Hoogachtend,

De bewoners van het appartement schuin onder u

Column: Het Neurootje

Sinds een half jaartje prijken de karakter-omschrijvingen van Meet Your Match op de website van het Dierentehuis. Ideaal als je een kat zoekt die bij jou past. Maar wij zoeken geen kat. Wij hebben er al twee. Toch kan ik het niet laten de negen typeringen eens door te nemen. Eens kijken of ik die twee van ons in een hokje kan stoppen.

Ik begin met onze Tommy. Daar is geen twijfel over mogelijk. Tom is de Directeur. Al is het maar omdat hij hier in huis altijd de hoogste positie bekleedt; de bovenste verdieping van de krabpaal. Tommy twijfelt er zelf ook niet aan dat hij de Directeur is. Wij zijn er slechts om hem te dienen. Te aaien. Te voeren. De deur voor hem open te doen. Tom heeft charisma en natuurlijk overwicht. En wij? Wij zijn trots voor hem te mogen werken.

Annabel is van een heel ander kaliber. Ik noem haar al jaren liefkozend Het Neurootje. Annabel is een stresskatje, een zenuwpeesje, een verlegen meisje. Annabel komt niet op schoot. Ze schiet weg als er bezoek is. Ze plast uit protest op ongewenste plaatsen, als wij het wagen een tweede kat in huis te halen. Ze gilt oorverdovend hard als ze in de auto vervoerd moet worden. En ze rent regelmatig helemaal hyper door het huis, zonder aanwijsbare aanleiding.

“Daar heb je toch niks aan, aan zo’n kat?”
Dat waren de woorden van mijn vriend, waar ik vijf jaar terug mee ging samenwonen. Hij had een punt. Annabel was niet het toppunt van gezelligheid. Toch hield ik van haar. Omdat ze mijn kleine meisje was. En omdat ze heel soms ineens een kopje kwam geven. Of omdat ze een enkele keer eens niet wegliep als ik haar aaide, maar heel zachtjes begon te spinnen.

Deze zomer wordt Annabel tien jaar oud. En wat ik niet meer had verwacht is toch gebeurd: ze is socialer geworden. Aanhankelijker. Ze komt nog steeds niet op schoot, maar ze komt wel naast me liggen. Soms rolt ze zelfs op haar rug, zodat ik haar buik kan kriebelen. Ze komt ons tegemoet gerend als we thuiskomen. Ze drentelt om ons heen en babbelt tegen ons. En het rare is: ik ben helemaal verrukt als ze uit zichzelf met me komt knuffelen. Juist omdat het niet vanzelfsprekend is, voelt het als een cadeautje.

Dan kijk ik naar de negen typeringen en zie: Annabel is een Stille Liefde. Ze heeft een jaartje of negen nodig gehad om de kat uit de boom te kijken, maar het was het wachten waard!
Behalve aanhankelijker is ons Annabelletje ook stoerder geworden. En dan zie ik dat ik een typering mis bij Meet Your Match. De Directiesecretaresse. Want Tom mag dan de Directeur zijn... als Annabel iets niet wil, dan gebeurt het niet!

Lustrum

Ik stapte vanmorgen op de fiets en keek om me heen. De wereld was bedekt met een laagje wit. Is het toeval? 30 januari. Sneeuw. Hoor ik daar Abel zingen…?

Vandaag is het precies vijf jaar geleden. Ik stapte in mijn Ka-tje (die ik nu niet meer heb), reed naar Karin’s huis (waar ze nu niet meer woont), waar we in het busje stapten van Wendy’s werkgever (waar ze nu niet meer werkt). Richting Oostenrijk. Negen vrouwen. Vriendinnen? Toen nog maar nauwelijks. De meesten had ik hooguit twee maal ontmoet. Maar daar ging ik. Mijn sprong in het diepe, mijn stap in de bus….

Nu zijn we vijf jaar verder. Wat is er veel veranderd in die vijf jaar; woning, werk, relatie… onze levens in beweging. En al vijf jaar delen we dat met elkaar. Via de wondere wereld van het web, maken we nog altijd onderdeel uit van elkaars leven. En ook offline, als we het ingepland krijgen.

Vanmorgen op de fiets bedacht ik me hoe bijzonder ik dit vind. Hoe fijn dat ik deel mag uitmaken van deze groep unieke vrouwen. Hoe heerlijk ik de grapjes en oneliners vind. Hoe die rare wijven altijd weer een grijns op mijn gezicht kunnen toveren.

Lieve Barbara, Danny, Joyce, Karin, Kim, Linda, Myriam en Wendy… fijn dat ik jullie vriendinnetje mag zijn!