Solliciteren is werken

Ooit had ik een boek met de titel ‘Solliciteren is werken’. Het was zelfs een verplichte titel op de boekenlijst van mijn opleiding. Wat op zich apart is, want dat solliciteren en werken doet men toch vooral na het afronden van de opleiding. Maar goed, ik had dat boek dus en na het afronden van mijn studie – nu een jaartje of negen terug alweer – was het mijn bijbel. Zoveel praktische tips; hoe stel je een CV op, hoe is de opbouw van je brief, waarmee maak je indruk? Echt, ik mis dat boek.
Nou ja, ik mis niet echt dàt boek. Sterker nog, grote kans dat het anno 2008 volslagen waardeloos zal zijn. Want wie print er tegenwoordig zijn / haar brief op een gebroken wit 120 grams papiertje (om vervolgens uiteraard in drieën te vouwen en in een keurig kabinet envelopje te schuiven...)?

Als er inmiddels een vijfde of zesde (of zevende of....) druk van dit boek zou zijn verschenen, zouden er vast tips instaan over hoe je de juiste vacatures filtert op Monsterboard. Hoe je opdringerige werving en selectiebureau’s omzeilt. Of juist hoe je dankbaar gebruik kunt maken van hun netwerk. Er zou ook vast in staan welke persoonlijke informatie je zoal wel en niet op je hyves moet etaleren. Vermoedelijk zou men ook adviseren om vooral je CV synchroon te laten lopen met je profiel op LinkedIn. En dat je zo af en toe eens je eigen naam zou moeten googlelen.
Maar ja, daar heb ik geen boek voor nodig.

Datgene dat ik werkelijk zou willen leren is hoe ik de voor mij perfecte baan kan herkennen en hoe ik ervoor kan zorgen dat ik vervolgens als beste kandidaat word herkend. Soms ben ik zo jaloers op mensen die weten wat ze willen en wat ze kunnen. Mensen die een vak hebben geleerd, zeg maar. Eén specialisme, dat met ambitie en bekwaamheid tot succes kan leiden. Lijkt me heerlijk.
Nu mag ik op zich ook niet klagen; ik heb zo mijn kwaliteiten. Ik kan heel veel zelfs. Ik ben – zoals ze dat zeggen – breed georiënteerd. Ik weet van heel veel dingen een beetje. Maar waar blink ik nou echt in uit? Ja, inderdaad.... in twijfelen

Voor mij liggen negen vacatures. Negen functies die er op papier (of op lcd, wel met je tijd meegaan, Ari!) erg leuk uitzien. Voor twee ervan ben ik inmiddels afgewezen (wegens overgekwalificeerd, dat dan weer wel), voor één wacht ik nog op een reactie op het vorige week gevoerde gesprek, voor één staat morgen een gesprek ingepland en voor de overige vacatures wacht ik nog op een reactie op mijn ‘brief’. Maar als je me nu vraagt voor welke baan ik zou kiezen, indien de keuze mij gegeven was....

Ik weet het niet . . .

Nog een mazzel dat de inhurende partij hier ook nog een zegje in heeft.

Maar één ding is mij duidelijk; solliciteren is werken! Da’s geinig he? Zit ik ’s avonds thuis te werken en overdag op kantoor een beetje op ’t gemak koffie te drinken.
___________________________________________
Disclaimer: Met bovenstaande uitspraak wordt geenszins bedoeld dat de dagelijkse bezigheden van ambtenaren uit slechts het nuttigen van koffie dan wel thee zouden bestaan. Dit is slechts een flauw grapje, gebaseerd op de heersende vooroordelen betreffende de eerder genoemde beroepsgroep.