In tijden van corona III

Op 3 april 2020 schreef ik het blogje ‘In tijden van corona’. Op dat moment duurden de beperkingen hier in Brabant (we liepen wat voor op de rest, weet je nog?) maar liefst 25 dagen. Toen dacht ik nog dat we nog eens 25 dagen later het ergste wel achter de rug zouden hebben. Een inschattingsfoutje, zo bleek. Inmiddels leven we zo’n 300 dagen in een wereld, waar ik me een jaar geleden geen voorstelling van had kunnen maken. 

Samen

Alleen samen krijgen we corona onder controle, zo vertelde de overheid ons. Dat moest natuurlijk zijn: Alleen zonder elkaar krijgen we corona onder controle. Zo bleek 2020 een jaar waarop we massaal werden teruggeworpen op onszelf. De maanden maart, april en mei vond ik nog wel bijzonder. Professioneel gezien was het het een leerzame tijd; communicatiekanalen en boodschappen ontwikkelden zich in sneltreinvaart. En het gevoel van saamhorigheid binnen de organisatie waarin ik werk raakte me oprecht. Net als de vergelijkbare sfeer in de media.

Zomer als cadeautje

De zomer voelde dit jaar meer dan ooit als een cadeautje. Ik herinner me vooral het gelukzalige gevoel toen dingen weer konden. De eerste Club Actief groepsles in de buitenlucht. Het eerste drankje op het terras van Het Viswijf. Het dagje bijpraten met dierbare vriendinnen op een zonovergoten Kurenpolder. De optredens die ik bijwoonde in het Bossche Zomertheater. Ik realiseerde me deze zomer meer dan eens: ik houd van samen. Van samen doen en samen beleven. 

Grimmig

We sloten de zomer af met een korte vakantie in de Belgische Ardennen in coronastijl; een afgelegen accommodatie, veel wandelen in de natuur en een eerste kennismaking met verplichte mondkapjes. Terug in Nederland verdween de zomer-euforie al snel. Nieuwe beperkingen en maatregelen volgden elkaar op. Ditmaal valt het me zwaarder. En niet alleen mij. De grimmige sfeer, de oordelen over en weer, het vingerwijzen. Vooral online en in de media… want van echt contact is nauwelijks meer sprake. Ik baal. Van het thuiswerken. Van de isolatie. Van de veranderende wereld. En van mijn eigen onvermogen te berusten in die situatie. 

Uit de schaduw

Nu is het 2021. En ik denk terug aan hoe ik mezelf vorig jaar voorhield dat 2020 beter zou worden dan 2019. Gek genoeg was dat ook het geval. Als ik alle corona-shit buiten beschouwing laat, was 2020 zo slecht nog niet. De coronacrisis werpt absoluut een schaduw op de wereld, ook op de mijne. Die schaduw maakt dat ik soms wat meer moeite moet doen de mooie en fijne dingen te zien, die er wel degelijk zijn. Reden te meer om uit te kijken naar het voorjaar, wanneer de zon weer doorbreekt en haar licht schijnt op al het moois om me heen.

Disclaimer: Ja, ik weet dat veel mensen echt geraakt zijn door corona. Mensen die ernstig ziek waren, mensen die geliefden verloren. Of mensen die hun inkomen en/of levenswerk hebben zien verdwijnen. En ja, ik weet dat dat erger is dan de shit waar de rest van de bevolking mee te maken heeft.