In tijden van corona IV

Ik ben niet de eerste die terugblikt op een jaar met corona. De media kozen patiënt 0 als startpunt van het coronajaar. Voor mij was het 9 maart: de dag waarop ik vriendelijk doch dringend werd verzocht me niet meer op kantoor te vertonen. Het startpunt van een jaar thuis. Thuis blijven. Thuis werken. Thuis recreëren. Thuis sporten. Thuis uiteten. Een jaar waarin ik thuis met andere ogen ging bekijken. 

Thuiskomen

Met die werkplek in de woonkamer drong het langzaam tot me door: thuiskomen uit het werk bestaat niet meer. Net als naar mijn werk gaan, collega's treffen en zomaar wat kletspraatjes maken. Wie had kunnen denken dat ik collega’s om me heen - in een soms iets te drukke kantoortuin - zo zou missen? En minstens zo veel mis ik het thuiskomen na het werk. Het uitchecken, loslaten en mijn privéleven instappen.

Een ander huis

Nu we zoveel uren méér in ons appartement doorbrachten dan voorheen, keek ik steeds vaker op Funda. Een tuin. Een extra kamer. Een andere buurt misschien… en wat William al vaker opperde werd ook voor mij een reële optie: een ander huis. Zo werd dit rare coronajaar voor ons ineens het jaar van huizen zoeken, een huis vinden, het appartement oplappen en verkopen, kleuren en inrichting kiezen en héél véél dingen regelen. 

Gedoe

Dat is trouwens nog best een uitdaging: een verhuizing regelen in een lockdown. Even snel een verfrollertje halen bij de bouwmarkt is er niet bij. Hulptroepen inschakelen bij het inpakken van de inboedel mag niet van de overheid. Eetstoelen via een webshop kopen is ook best een dingetje. Om over het bestellen van een IKEA kastenwand maar te zwijgen. Het lijkt desondanks allemaal te gaan lukken. En bovenal is dit huis iets om naar uit te kijken, om blij van te worden en afleiding in te vinden. 

Het jaar van...

Exact een jaar nadat het kabinet de eerste landelijke sluitingen aankondigde, verhuizen wij naar onze nieuwe stek. Daar waar ik voortaan een kantoor-zoldertje heb, waar ik na een werkdag thuiskom door de deur achter me dicht te trekken en twee trappen af te lopen.
Ondertussen vraag ik me af: als ik over een jaar of vijf terugkijk op dit jaar… herinner ik het me dan als dat rare coronajaar of als het jaar waarin wij ons nieuwe thuis zochten en vonden? 

In tijden van corona III

Op 3 april 2020 schreef ik het blogje ‘In tijden van corona’. Op dat moment duurden de beperkingen hier in Brabant (we liepen wat voor op de rest, weet je nog?) maar liefst 25 dagen. Toen dacht ik nog dat we nog eens 25 dagen later het ergste wel achter de rug zouden hebben. Een inschattingsfoutje, zo bleek. Inmiddels leven we zo’n 300 dagen in een wereld, waar ik me een jaar geleden geen voorstelling van had kunnen maken. 

Samen

Alleen samen krijgen we corona onder controle, zo vertelde de overheid ons. Dat moest natuurlijk zijn: Alleen zonder elkaar krijgen we corona onder controle. Zo bleek 2020 een jaar waarop we massaal werden teruggeworpen op onszelf. De maanden maart, april en mei vond ik nog wel bijzonder. Professioneel gezien was het het een leerzame tijd; communicatiekanalen en boodschappen ontwikkelden zich in sneltreinvaart. En het gevoel van saamhorigheid binnen de organisatie waarin ik werk raakte me oprecht. Net als de vergelijkbare sfeer in de media.

Zomer als cadeautje

De zomer voelde dit jaar meer dan ooit als een cadeautje. Ik herinner me vooral het gelukzalige gevoel toen dingen weer konden. De eerste Club Actief groepsles in de buitenlucht. Het eerste drankje op het terras van Het Viswijf. Het dagje bijpraten met dierbare vriendinnen op een zonovergoten Kurenpolder. De optredens die ik bijwoonde in het Bossche Zomertheater. Ik realiseerde me deze zomer meer dan eens: ik houd van samen. Van samen doen en samen beleven. 

Grimmig

We sloten de zomer af met een korte vakantie in de Belgische Ardennen in coronastijl; een afgelegen accommodatie, veel wandelen in de natuur en een eerste kennismaking met verplichte mondkapjes. Terug in Nederland verdween de zomer-euforie al snel. Nieuwe beperkingen en maatregelen volgden elkaar op. Ditmaal valt het me zwaarder. En niet alleen mij. De grimmige sfeer, de oordelen over en weer, het vingerwijzen. Vooral online en in de media… want van echt contact is nauwelijks meer sprake. Ik baal. Van het thuiswerken. Van de isolatie. Van de veranderende wereld. En van mijn eigen onvermogen te berusten in die situatie. 

Uit de schaduw

Nu is het 2021. En ik denk terug aan hoe ik mezelf vorig jaar voorhield dat 2020 beter zou worden dan 2019. Gek genoeg was dat ook het geval. Als ik alle corona-shit buiten beschouwing laat, was 2020 zo slecht nog niet. De coronacrisis werpt absoluut een schaduw op de wereld, ook op de mijne. Die schaduw maakt dat ik soms wat meer moeite moet doen de mooie en fijne dingen te zien, die er wel degelijk zijn. Reden te meer om uit te kijken naar het voorjaar, wanneer de zon weer doorbreekt en haar licht schijnt op al het moois om me heen.

Disclaimer: Ja, ik weet dat veel mensen echt geraakt zijn door corona. Mensen die ernstig ziek waren, mensen die geliefden verloren. Of mensen die hun inkomen en/of levenswerk hebben zien verdwijnen. En ja, ik weet dat dat erger is dan de shit waar de rest van de bevolking mee te maken heeft.