Goede voornemens

Geen beter moment om het over goede voornemens te hebben dan op 31 juli :-) Want zeg nou zelf... in januari heeft iedereen het er nog over en de kunst is er een half jaar later nog mee bezig te zijn. Of er in ieder geval resultaat van te zien. Ik heb ze even teruggezocht, die voornemens. Dit waren ze:

1. Gezonder eten (veel minder suiker en sowieso gewoon minder) en meer bewegen; het gewicht van medio 2013 en mijn taille terug! 
2. Mijn werksituatie op de rit krijgen. Dus: weten wat ik wil, wat ik kan en dit doorvoeren in mijn huidige baan. Of... een andere baan. Maar hoe dan ook: het móet anders!

Het moge duidelijk zijn: op voornemen 2 heb ik actie ondernomen; het is anders! Voornemen 1 is nog altijd work in progress. Ik had hiervoor ook nog enkele uitgangspunten geformuleerd: Als ik in anderhalf jaar tijd 16 kilo kan aankomen, moet ik er niet vanuit gaan dat die 16 kilo er in een paar maanden weer af zijn. Ik mag hier een jaar tot anderhalf jaar over doen. (10 kilo eraf voor de zomervakantie zou wel een leuke mijlpaal zijn). En belangrijker nog: ik moet mijzelf eet- en leefgewoonten aanleren die ik op de lange termijn kan en wil volhouden. Gewoonten. Het woord zegt het al. Het gezonder eten en leven moet gewoon voor me worden. 

Inmiddels ben ik zeven maanden verder en ja... ik boek resultaat. De weegschaal geeft 9 kilo minder aan en ik zie langzaamaan mijn taille terugkeren. Ook niet onbelangrijk: ik voel me fitter en het sporten gaat me steeds een beetje beter af. Ik zou zelfs bijna zover gaan dat ik de Power en Yoga lessen eigenlijk best leuk vind. Maar als je me nu vraagt: 'Hoe natuurlijk is dit gedrag voor jou?', dan moet ik zeggen dat ik nog een flinke weg te gaan heb. 

De gezonde maaltijden zijn het probleem niet. Ik vind groenten serieus erg lekker, kan prima een paar keer per week zonder vlees en allerlei ongezonde toevoegingen kan ik met gemak achterwege laten. Ook ben ik geen junkfoodjunkie; mij maak je simpelweg niet blij met friet of gefrituurde snacks. Mijn valkuilen: sociaal eten, sociaal drinken en het gebrek aan een natuurlijke rem. Ik ben een gezelschapsmens en associeer gezelligheid al snel met eten en drinken. Dat is op zich niet erg, mits ik de te nuttigen consumpties weet te beperken. En dat wil wel eens misgaan...

Op dat soort momenten benijd ik vrouwen die met droge ogen beweren vol te zitten na twee wijntjes, een sateetje en wat brood. Hoe werkt dat? Kun je dat aanleren? Kan ik ooit nog zo'n natuurlijke rem in mijn lijf krijgen of zal ik de rest van mijn leven heel bewust moeten blijven nadenken over wat ik eet? Want het gaat weliswaar best lekker met de voornemens, maar wel zolang ik dagelijks bijhoud wat ik eet en daar heel bewust mee bezig ben. Kan iemand me dat vertellen... wordt het ooit echt gewoon? 

Kat kwijt

Het lijkt bijna onmogelijk; in een flat wonen en je kat kwijt zijn. Toch is het ons gelukt. Meer dan eens zelfs... Ooit waren we Tobiasje al eens een dag of vier kwijt. En toen ik nog in Gorinchem woonde, had Midas al eens via het balkon het pand verlaten. Die had ik gelukkig binnen een halfuur terug! Maar nu... nu is onze Tommy weg. En ik snap er niets van!

Toen ik gisteren uit mijn werk kwam, drentelde Tommy niet om me heen. Nu gebeurt dat wel vaker. Tommy maakt zich doorgaans niet drukker dan strikt noodzakelijk. Toen William echter zei dat hij Tom eigenlijk de hele dag nog niet had gezien, vond ik dat wel erg vreemd! De zoektocht door het huis begon... deuren open, kasten open.. niks! Roepen, met de voederbak rammelen... geen Tom. Toen sloeg de paniek toe. Tom is niet in huis!

Als je - zoals wij - in een flat woont, zijn de ontsnappingsmogelijkheden voor een huiskat beperkt. We onderscheiden er drie:

1. Een val vanaf het balkon
2. De voordeur uitglippen op het moment dat wij deze open doen
3. Langs de afrastering naar het balkon van de buren kruipen

Scenario 1 boezemt mij de meeste angst in. We wonen vijf hoog. Dat zou Tommy op zijn minst gebroken pootjes opleveren. En stel dat hij is gevallen en gewond in de tuin terecht is gekomen... dan zou toch één van onze buren hem moeten opmerken?
Toen Tobias verdween, bleek dat scenario 2. We houden er rekening mee dat dit het geval kan zijn. Maar ik kan me haast niet voorstellen dat we dat niet zouden zien... Tommy die de deur uit glipt.
Het meest waarschijnlijke is scenario 3... ware het niet dat we Tom niet hebben zien zitten op het buurbalkon. De balkondeur van de buren was dicht en de buren waren er niet.

Voor nu hebben we gedaan wat we kunnen; gezocht rondom het huis, postertjes opgehangen, dierenkliniek in de wijk gebeld, een melding bij Amivedi gemaakt en nog meer gezocht. We kunnen niets meer doen dan wachten, in de hoop dat hij - net als Tobias destijds - weer opduikt. Maar ondertussen heb ik buikpijn en verdriet en schuldgevoelens. Ik - die er altijd zo prat op gaat dol te zijn op mijn beestjes en verantwoordelijkheid te nemen - ben alweer een kat kwijt. Fraaie kattenmoeder ben ik... :'(

EDIT 29 juli,14.30u

Inmiddels zijn we een paar uur verder en heb ik een telefoontje gehad van een buurman uit de flat. Hij heeft een levenloze kat zien liggen in de achtertuin van de flat. Een grijze. Hij heeft daarop de dierenambulance gebeld, maar die gaven aan vanwege onderbezetting niet langs te kunnen komen. Toch zag hij de kat niet meer liggen toen hij later weer langs die plek liep. 

Ik houd er ernstig rekening mee dat het onze Tommy was. Dat onze lieve, mooie dikke, ondeugende Tom niet meer leeft. Scenario 1... 

De dierenambulance kan ik niet bereiken. Onderbezetting, volgens het antwoordapparaat. Ik hoop maar dat ze me snel terugbellen, zodat we in ieder geval zekerheid hebben. 

Lieve lieve Tom. Sorry dat ik niet beter op je heb gelet! Ik ga je zo missen...

EDIT 30 juli

De dierenambulance heeft me vanmorgen terug gebeld. Zij hebben deze week geen grijze kat binnengebracht. Het enige wat we dus hebben is het verhaal van de buurman. Was het echt Tommy? Was hij echt al dood op dat moment? Is hij nog weggekropen? Is één van de buren zo 'attent' geweest het lichaampje op te ruimen? Of toch één van de vuilnismannen? (hoewel de telefoniste van de Afvalstoffendienst me verzekerde dat vuilnismannen dat nooit doen). We hebben nogmaals onder alle struiken achter de flat gezocht... maar geen spoor van onze Tom. Hij is weg en komt niet meer terug. Dààr heb ik me al wel bij neergelegd. Maar ik wil zo graag weten waar hij is! 

Een bewuste keuze

“Heb je dan een hond?”

Deze vraag werd mij serieus gisteren gesteld. Ik moet zeggen: die had ik nog niet eerder gehoord! Terwijl ik wel vaker merk dat het vragen oproept, wanneer ik vertel dat ik geen kinderen heb. Soms reageren mensen wat ongemakkelijk; het kan natuurlijk zomaar een uiterst pijnlijk gemis betreffen. Om dat ongemak zo snel mogelijk weg te nemen, ben ik doorgaans niet te beroerd om meteen duidelijk te maken dat ik het bepaald niet als een gemis ervaar. Ik ben een groot voorstander van duidelijkheid.

In tegenstelling tot veel andere kindvrije vrouwen, vind ik het dan ook totaal geen probleem als mensen me vragen waarom ik geen kinderen heb en of het een bewuste keuze is. Vaak maak ik me er gemakkelijk van af door te zeggen dat het inderdaad een bewuste keuze is. Toch is dat feitelijk niet zo. Een ‘bewuste keuze’ impliceert dat er een serieuze afweging aan vooraf is gegaan. Dat ik voors en tegens naast elkaar heb gezet en argumenten heb geformuleerd. Maar niets is minder waar. Voor mij is het niet krijgen van kinderen de natuurlijke gang van zaken. Ik heb me mijzelf simpelweg nooit voorgesteld mèt kinderen. Dat ik daarmee afwijk van een norm realiseerde ik me pas een jaar of 12 geleden.

Ik was eind twintig toen ik een paar dates had met een leuke man. In het proces van leren kennen en aftasten kwam het woord ‘kind’ geen enkele keer ter sprake. Na enkele dates concludeerden we samen dat er voor ons geen vaste verkering inzat. Ietwat gefrustreerd zei de man in kwestie: “Ik had me altijd voorgesteld dat ik voor mijn 35^e getrouwd en vader zou zijn, maar dat lijkt niet erg te lukken…” Waarop ik antwoordde “Maar dan was het tussen ons sowieso nooit wat geworden, want ik wil helemaal geen kinderen!” Hij was verbaasd en ik…. ik ook. Het was simpelweg niet bij me opgekomen dat ik een man zou kunnen treffen met een kinderwens. En hij dacht dat alle vrouwen wel kinderen wilden.

Pas vanaf dat moment werd ik me ervan bewust dat ik anders was dan veel andere vrouwen. Dat had natuurlijk ook met de leeftijd te maken; een vrouw van rond de 30, daarvan gaan de eierstokken geheid rammelen! Of toch niet? Die broeddrang is vooral hormonaal en heeft niets van doen met bewuste keuze. Ik mis dat hormoontje, denk ik. Ik fantaseer niet over een kindje van mijzelf. Ik herken ook niets in van die kirrende vrouwen rondom een versgeboren minimensje. Ik kreeg zelfs geen warme gevoelens, toen ik destijds mijn allereerste bloedeigen nichtje in mijn armen geduwd kreeg. (en hier wàs al sprake van een uitzonderingssituatie, want normaliter neem ik géén baby’s op schoot J) Ik voel het niet. Punt.

Het formuleren van alle voor- en (vooral) nadelen van het hebben van kinderen is kinderlijk eenvoudig. Maar laten we eerlijk zijn: die argumenten doen er helemaal niet toe! Ik voel geen kinderwens. Ik ervaar geen behoefte. Dat is het enige echte antwoord op de vraag waarom ik geen kinderen wil. En dat antwoord diskwalificeert alle andere vragen over mijn kindvrije status. Daarover hoeven we het dus niet meer te hebben.

Resteert er slechts één vraag. “Heb je dan een hond?”
Nee, natuurlijk niet. Ik heb katten.

Back to blog

Het is nu alweer ruim drie jaar geleden dat ik mijn laatste blog schreef. In de jaren daarvoor verschenen er op het wereldwijde web wel vaker teksten van mijn hand. Ik hield immers zo van schrijven. Toen kwam de klad erin... niet omdat ik schrijven niet leuk meer vond. Integendeel. Ook niet omdat er nooit iets gebeurde in mijn leven waarover ik zou kunnen schrijven. Ik kwam er gewoon niet meer toe. Te druk op mijn werk. Te druk in mijn hoofd. Alleen een incidenteel columnpje voor het Dierentehuis... simpelweg omdat dat van mij verwacht werd.

Inmiddels ziet mijn dagelijkse routine er anders uit; een andere baan, een wekelijkse vrije dag, veel reistijd, meer rust in mijn hoofd... en ineens was er weer die zin in schrijven! Niet dat ik nu onmiddellijk overstroom van inspiratie. Maar dat komt vast wel weer! Ik begin nu allereerst met het scheppen van een nieuwe digitale omgeving. Want dat webklik... dat was 'm toch niet helemaal. Dus hier is ie dan: mijn allereigenste blogspot-pagina.

Laat de inspiratie maar komen!