Brief aan SchuinBovenBuurvrouw

Geachte mevrouw DeSchuinBovenBuurvrouw,

Deze week vonden wij wederom een brief van uw hand in onze brievenbus. Graag willen wij ons antwoord hierop beginnen met het wegnemen van een misverstand: u stelt in uw brief dat wij aan uw verzoek hebben voldaan. Ik moet u hierin teleurstellen; wij hebben slechts gedaan wat wij reeds van plan waren. Namelijk het duivennest en bijbehorende substanties van ons balkon verwijderen.

In uw brief stelt u tevens dat wij niet alles hebben verwijderd. Dit ziet u verkeerd. Wij hebben wel degelijk alles verwijderd. Ook hebben wij de duiven vriendelijk doch dringend verzocht zich niet meer op ons balkon te vertonen. Helaas hebben zij hieraan geen gehoor gegeven. Dit heeft als resultaat dat ons balkon niet meer zo spik en span is al een maand geleden.U vraagt zich in uw brief af of wij wellicht de tijd kunnen vinden om het balkon nogmaals schoon te maken. Daar raakt u een gevoelig punt. U bent misschien vergeten hoe het was om een voltijd baan buitenshuis te hebben (hoewel ik kans groter schat, dat u dat genoegen nooit heeft mogen ervaren).
Wij zien in alle eerlijkheid niet hoe wij de tijd kunnen vinden om ons balkon te allen tijde schoon en duifvrij te houden. Want dat is uiteindelijk het probleem: onze gevleugelde gasten blijven terugkomen, tenzij wij hen met gaas en/of elektriciteit de toegang ontzeggen. Een maatregel die ons te ver gaat.

Misschien, mevrouw DeSchuinBovenBuurvrouw, kunt u ons hiermee helpen. Misschien kunt u als levende vogelverschrikker ons balkon bewaken tegen het gevleugeld gespuis. Volgens ons bent uitermate geschikt voor een dergelijke functie. Uw uiterlijke kenmerken, in combinatie met uw scherp oog en uw overvloed aan tijd maken u dè persoon voor de baan.
Tenslotte zijn wij nog benieuwd naar één ding: kunt u ons vertellen hoe het kan dat u, als enige Nederlander in het huidige lenteweer, overlast kunt ervaren van vliegen en insecten op uw balkon?

Hoogachtend,

De bewoners van het appartement schuin onder u

Column: Het Neurootje

Sinds een half jaartje prijken de karakter-omschrijvingen van Meet Your Match op de website van het Dierentehuis. Ideaal als je een kat zoekt die bij jou past. Maar wij zoeken geen kat. Wij hebben er al twee. Toch kan ik het niet laten de negen typeringen eens door te nemen. Eens kijken of ik die twee van ons in een hokje kan stoppen.

Ik begin met onze Tommy. Daar is geen twijfel over mogelijk. Tom is de Directeur. Al is het maar omdat hij hier in huis altijd de hoogste positie bekleedt; de bovenste verdieping van de krabpaal. Tommy twijfelt er zelf ook niet aan dat hij de Directeur is. Wij zijn er slechts om hem te dienen. Te aaien. Te voeren. De deur voor hem open te doen. Tom heeft charisma en natuurlijk overwicht. En wij? Wij zijn trots voor hem te mogen werken.

Annabel is van een heel ander kaliber. Ik noem haar al jaren liefkozend Het Neurootje. Annabel is een stresskatje, een zenuwpeesje, een verlegen meisje. Annabel komt niet op schoot. Ze schiet weg als er bezoek is. Ze plast uit protest op ongewenste plaatsen, als wij het wagen een tweede kat in huis te halen. Ze gilt oorverdovend hard als ze in de auto vervoerd moet worden. En ze rent regelmatig helemaal hyper door het huis, zonder aanwijsbare aanleiding.

“Daar heb je toch niks aan, aan zo’n kat?”
Dat waren de woorden van mijn vriend, waar ik vijf jaar terug mee ging samenwonen. Hij had een punt. Annabel was niet het toppunt van gezelligheid. Toch hield ik van haar. Omdat ze mijn kleine meisje was. En omdat ze heel soms ineens een kopje kwam geven. Of omdat ze een enkele keer eens niet wegliep als ik haar aaide, maar heel zachtjes begon te spinnen.

Deze zomer wordt Annabel tien jaar oud. En wat ik niet meer had verwacht is toch gebeurd: ze is socialer geworden. Aanhankelijker. Ze komt nog steeds niet op schoot, maar ze komt wel naast me liggen. Soms rolt ze zelfs op haar rug, zodat ik haar buik kan kriebelen. Ze komt ons tegemoet gerend als we thuiskomen. Ze drentelt om ons heen en babbelt tegen ons. En het rare is: ik ben helemaal verrukt als ze uit zichzelf met me komt knuffelen. Juist omdat het niet vanzelfsprekend is, voelt het als een cadeautje.

Dan kijk ik naar de negen typeringen en zie: Annabel is een Stille Liefde. Ze heeft een jaartje of negen nodig gehad om de kat uit de boom te kijken, maar het was het wachten waard!
Behalve aanhankelijker is ons Annabelletje ook stoerder geworden. En dan zie ik dat ik een typering mis bij Meet Your Match. De Directiesecretaresse. Want Tom mag dan de Directeur zijn... als Annabel iets niet wil, dan gebeurt het niet!