Column: De Plaatsvervanger

Tobias stal ons hart. Een jaar of drie terug zocht hij ons uit, toen wij zijn asiel bezochten. Onze Tobias was grappig en lief. Een knuffelbeest en een babbelaar. Ons Toobje bleek een hartenbreker... En mijn hart brak, in april dit jaar.

Begin maart bezochten wij met Tobias de dierenarts; hij viel zoveel af. “Kerngezond!” zei deze, refererend aan het zojuist afgenomen bloedonderzoek. “Het zal de leeftijd zijn.”
Eind maart brachten we Tobias weer naar de dierenarts. Hij was nog verder vermagerd en kon nauwelijks meer lopen. De dierenarts onderzocht zijn schildklier. Onze laatste strohalm. Tegelijkertijd waarschuwde de dierenarts ons, rekening te houden met het ergste.

Toen werd het zaterdag 2 april. Tobias kon niet meer lopen. Nauwelijks meer zitten. Hij at niet meer. Hij dronk niet meer. We hadden nog anderhalve kilo kat over. Onze laatste poging: verse biefstuk. We brachten Tobias bij het bakje met de in kleine reepjes gesneden stukjes vlees. Hij lag op zijn zij en trok met één pootje het bakje naar zich toe. Hij legde zijn kopje in het bakje. En zo at hij zijn stukjes biefstuk op. Het duurde ongeveer een kwartier. Wij stonden erbij en keken ernaar. Met tranen in de ogen. “Dit kan zo niet langer! Ik ga nu de dierenarts bellen. Genoeg is genoeg.” Een half uurtje later stierf ons Toobje op de behandeltafel. Hij was op. Helemaal op. Het was het beste zo. Maar wat heb ik gehuild.

Nog geen twee weken later drentelden er weer twee katten door ons huis. Onze kattenpopulatie vulden we aan met Tommy, een prachtige weldoorvoede Kartuizer Blauwe Rus. Tommy stal ons hart al vier jaar geleden, toen hij was komen aanlopen bij familie van ons.

Wij mogen Tommy hebben. Zij zochten een nieuw huis voor hem en wij hadden weer plaats voor nog een kat. Tommy voelde zich meteen thuis. Al na een dag liep hij hier rond alsof ie niet beter wist. Wij moesten wel erg wennen. Soms noemden we hem per ongeluk Tobi en regelmatig dacht ik dat onze kleine gestreepte held aan kwam drentelen...

Misschien was Tommy er te snel. Het verdriet om Tobias was nog zo sterk aanwezig. Het voelde bijna als verraad om hem zo snel al te vervangen. Nu zijn we een aantal maanden verder en ik zou Tom niet meer willen missen. Hij hoort bij ons zoals Tobias bij ons hoorde. Ons hart is groot genoeg voor nog een viervoetige hartenbreker.