De Pax, deel 2

Onze Pax-ervaring van afgelopen donderdag stelde ons op de proef. Met deze kast was ook ons geloof in de blauw-gele grootheid aan het wankelen geraakt. Met die ene klap leek één van de pijlers van ons bestaan te zijn ingestort. We waren niet boos, we waren teleurgesteld. We waren bang. Zou ons leven ooit weer blauw-geel kleuren? Mijn rechterkuit in ieder geval wel… maar of dat nou zo’n bemoedigend teken was?

Zoals men altijd adviseert na van een paard te zijn gevallen, klommen wij ook nu meteen weer in het zadel. Vrijdagmiddag werd een nieuwe Pax aangeschaft, zaterdagochtend trokken wij wederom ten strijde.
Het werd een spannende ochtend en middag. De geschriften werden nog nauwkeuriger bestudeerd en getrouw volgden wij de tekeningen. De rechterzijkant werd plat op de grond gelegd, de bodem - en dwarslatjes - werden eraan gemonteerd. So far, so good. Met deze halve ombouw in gereedheid, was het moment wederom daar; de kast diende in verticale positie gekeerd te worden. Hoewel we een licht kraakgeluid dachten waar te nemen, leek dit toch te lukken. Terwijl de lieftallige assistente de rechterzijkant in verticale positie hield, bestudeerde de hoofd-klussert opnieuw de handleiding. Eerstvolgende handeling was het monteren van het plafond van de kast, om vervolgens de linkerzijkant ertegen te plaatsen. Oké, dus terwijl ik de zijkant beet hield, zou mijn klusgenoot het plafond plaatsen en dan zou ik de linkerhelft er tegenaan moeten plaatsen... Huh?
We besloten de rollen om te draaien. Daar stond ik dan... Met het zweet - en een plankje van 58 x 100 cm - in mijn handen, boven mijn hoofd een plafonnetje op 236 cm hoogte over die f*cking palletjes te schuiven. Ik stond er niet helemaal recht voor - dat kon natuurlijk ook niet, of ik had op dat bodempje moeten gaan staan - en ik was ook nog ’s iets te klein. Of misschien niet helemaal sterk genoeg. Of gewoon onhandig...

KLABAM!

Ditmaal stond - in tegenstelling tot de vorige keer - het huilen me nader dan het lachen.
Mijn klusgenoot maakte nog een relativerende opmerking in de trant van 'dat plafonnetje nogmaals proberen te plaatsen… '
“Er is géén plafonnetje meer!”
Dat was misschien ietsje overdreven.
Er was nog wel een plafonnetje.
Het plafonnetje miste alleen een hoek.
Het plafonnetje was niet meer bruikbaar.
Een geluk bij een ongeluk; we hadden nog wat reserve onderdelen uit deel 1. Dat plafonnetje was nagenoeg onbeschadigd!

Feit was wel dat deze werkwijze niet het gewenste resultaat bleek te hebben. We hadden een alternatief plan nodig. We besloten het over een geheel andere boeg te gooien, de handleiding te negeren en een beroep te doen op ons gezond verstand (voor zover aanwezig) en een portie mazzel. We besloten de kast - op zijn buik - in elkaar te knutselen.
Rechter zijkant niet plat, maar op de rand in horizontale positie op de vloer. Vloertje in zelfde positie haaks erop, plafond aan de andere kant en afmaken met de linker zijkant. Terwijl mijn fiscaal partner het achterwandje er op timmerde, deed de lieftallige assistente waar zij goed in is; eten halen.
Met ieder een broodje döner kebab achter de kiezen, volgde het spannendste gedeelte van de dag; het in verticale positie keren van 56 kilogram Pax.
1…
2…
3…
Tillen!
(ogen dicht)
Hij staat!!

En hij staat nog steeds.
Stevig met beugels aan de muur.
Rekjes erin.
Plankjes erin.
Schoenen erin.
We hebben een schoenenkastje!

NB. Je kunt over Ikea zeggen wat je wilt, maar ze verkopen echt oerdegelijke laminaatvloeren. Met alles wat de afgelopen dagen op de vloer is gekletterd…… geen krasje te zien!