Ik lees wel eens wat op social media. Reacties op nieuwsberichten enzo. (Ik weet het… ik doe het mezelf aan.) Vooral mijn dagelijkse rondje Twitter doet mijn wenkbrauwen nog wel eens fronsen. Wat mij bijvoorbeeld de laatste tijd nogal verbaast, is wanneer reagurend Nederland wel vindt dat kinderen beschermd dienen te worden en wanneer niet.
Allereerst moet een kind natuurlijk volop beschermd worden, voordat het überhaupt bestaat. Dus als een vrouw ongewenst zwanger is en zelf heel goed weet dat ze niet voor een kind kan en/of wil zorgen, moet dat kind er toch komen. Want dat zou dan de beste keuze voor dat kind zijn.
Wat ook uit den boze blijkt, is dat kinderen gedichten lezen van een schrijver die ook ooit onbehaaglijke literatuur schreef voor volwassenen. (Onbehaaglijk inderdaad, niet verheerlijkend.) Of zijn het de thema’s van zijn kinderboeken die zo schadelijk zijn? Over lief zijn voor elkaar en jezelf kunnen zijn… Nou, poeh hee, dat levert vast ladingen trauma’s op.
Ondertussen komen ook campagnes van Het Vergeten Kind voorbij. De reacties die ik daar dan weer op lees… daar lusten de honden geen brood van!
Ik heb serieus mensen zien beweren dat het merendeel van de kinderen in Jeugdzorginstellingen zonder geldige reden bij hun liefhebbende ouders zijn weggetrokken, die hen vervolgens nooit meer terug zien. Bovenal vinden veel mensen het maar gejank dat het 18-jarigen - na jaren in de Jeugdzorg - niet lukt om op eigen benen te staan.
Vooropgesteld: ja, er worden heus wel eens fouten gemaakt in de Jeugdzorg. Er bestaan ongetwijfeld kinderen die onterecht uit huis zijn geplaatst. Helaas heb ik van de zijlijn het lot van twee pubers mogen aanschouwen - die tamelijk onveilig opgroeiden - bij wie dat zeker niet het geval was. Ik realiseer me dat mijn observaties bepaald geen objectief onderzoek zijn. Maar wat mij opvalt:
- Het duurt best lang voordat de Jeugdbescherming daadwerkelijk ingrijpt. Heel veel leed is dan al geschied.
- Belangen en argumenten van de ouder in kwestie wegen zwaar. En aan het uitgangspunt ‘kinderen hebben baat bij contact met de ouder’ wordt misschien zelfs iets te lang vastgehouden.
Laten we wel wezen: veel kinderen groeien op tot beschadigde jongvolwassenen, omdat hun ouders niet voor hen kunnen zorgen. Wie beweert dat kinderen in de Jeugdzorg meestal zonder geldige reden bij hun liefhebbende ouders zijn weggetrokken, wil de echt ongemakkelijke waarheid niet onder ogen zien: er groeien kinderen op bij ouders die totaal ongeschikt zijn voor het ouderschap. Ouders die hun kinderen voor het leven beschadigen.
Moeten we ons dáár niet eens wat drukker om maken? Kunnen we ‘onze kinderen’ dáár niet wat beter tegen beschermen?
Met een beter werkend jeugdbescherming systeem bijvoorbeeld. Met het beter leren herkennen van risicosituaties. En… misschien ook wel door minder kinderen geboren te laten worden bij ouders die niet willen of niet kunnen.
