Niet voor gemaakt
Natuurlijk, ik had zo mijn goede voornemens in 2015. Zoals
ik die ook had in 1997, 1999, 2002, 2003 en 2006. Ook toen toog ik naar de
sportschool. Niet omdat fitness nou zo leuk was, maar omdat ik het nodig vond.
Om slank en strak te worden. En misschien ook wel wat fitter en sterker, hoewel
ik dat bijzaak vond. Dat hield ik dan een halfjaartje vol, sponsorde zo’n
fitnesstoko nog een paar maanden en dan hield ik het weer voor gezien. De
eerste vier jaar van dit decennium probeerde ik het niet eens meer.
Ik vind het gewoon niet leuk en ik ga het nooit leuk vinden!
Mijn lijf is er gewoon niet voor gemaakt!
Sporten is nou eenmaal niets voor mij!
En dan die vervelende fanatieke types in zo’n sportschool,
waarbij ik me dan zo’n ontzettende loser voel…!
Hoe vaak ik dat niet heb geroepen.
Van voornemen naar Eureka
Toen werd het 2015 en had ik mijzelf toch weer goede
voornemens opgelegd. Het was nodig, want de omvang en vooral fitheid van mijn
lijf lieten behoorlijk te wensen over. Vond ik het leuk? De eerste maanden
zeker niet. Wat hielp was dat mijn (borrel- en) sportmaatje er ook iedere
maandagavond was en een ‘geen-zin-appje’ sturen voelde als een nederlaag. Maar
ik had er moeite mee. Mijn lijf is er gewoon niet voor gemaakt! Ik heb het nog
regelmatig uitgeroepen. Tot ik ontdekte dat ik er minder moeite mee had, als ik
de week ervoor vaker was geweest en meer moeite als ik een keer had
overgeslagen. (jaja, eureka-momentje). En ik besloot de frequentie omhoog te
gooien van twee naar drie keer per week.
Oh jee, ik ben zo’n fanatiekeling!
Inmiddels nadert het einde van 2016. Typisch zo’n periode om
eens terug te kijken én na te denken over waar ik nu sta. Dat leidde afgelopen
week tot een heel vreemde constatering: ik ben zo’n vervelend fanatiek typje
geworden! Minimaal vier keer per week kom ik over de vloer bij Club Actief,
soms zelfs vijf keer. Ik sta vooraan tijdens de groepslessen en gooi voor een
meisje best forse gewichten op mijn stang. Omdat dit voor mij behoorlijk
a-typisch gedrag is, mopper ik tussendoor nog wel over lastige oefeningen en
sommige dingen weiger ik uit te voeren (zo spring ik bij voorkeur niet... da’s
een principekwestie). Dan grijp ik weer even terug naar mijn oude attitude. Maar
eigenlijk doe ik het best aardig en dat vind ik nog steeds zo’n vreemde gewaarwording.
Nog vreemder… ik beleef er nog plezier aan ook. Wie had dàt gedacht? Ik zelf in
ieder geval niet!
Actief maakt het verschil
Dat brengt mij op de volgende vraag: wat maakt toch het
verschil met mijn pogingen in 1997, 1999, 2002, 2003 en 2006? Dat het echt nodig
was? Mwah… noodzaak leidt doorgaans nauwelijks tot plezier. Dat ik duidelijk
resultaat zie en voel? Ja, dat helpt wel inderdaad. Maar wat echt maakt dat ik
met plezier naar Club Actief ga is… Club Actief! De onderlinge sfeer, de gekkigheid,
de persoonlijke aandacht. De Power-, Yoga en Core-lessen van Nathalie, Petra en
Floor. De Zaterdag-Ochtend-Koffieclub. En natuurlijk: die zalige cappuccino van
Cor. Kortom: het is goed toeven daar! Ik kan het iedereen met goede voornemens
voor 2017 aanraden.
Dat brengt mij terug bij mijn goede voornemens voor 2017. Ik
heb ze niet. Ik hoef immers slechts te blijven doen wat ik doe. Makkie!
