Zo heeft onze Tommy, zoals zoveel van zijn soortgenoten, een enorme fascinatie met doosjes. Ieder doosje dat ons huis binnenkomt, krijgt zodoende te maken met de bevallige billen van onze kater. Ongeacht het formaat van het doosje. Het lijkt een soort instinctieve reactie. En in Tommy’s blik denk ik dan te lezen: ‘Eh, ik weet ook niet precies wat ik hier doe... maar ik moet als kat nu eenmaal in dit doosje kruipen!’ Gek dus. Nu heeft Tommy mazzel, dat zijn mensen een fascinatie hebben met webshops... dus met de aanvoer van verse doosjes zit het wel goed!
En toen stuitte ik tijdens de kerstinkopen in december in een cadeauwinkel op wel zoiets leuks! Een doos in de vorm van een huisje, speciaal voor katten. Met voorgevel, deurtje en raampjes. Ik zag Tom al helemaal zitten. Dus ik tastte diep in de buidel en hoestte twintig euro (!!!) op voor dit mooie design doosje. Jawel, het grootste cadeau onder de boom afgelopen kerst was voor onze Tommy.
Wie zelf katten heeft zal geenszins verbaasd zijn: geen van onze katten heeft naar het doos-huisje omgekeken. Slechts eenmaal hebben de billen van onze Tom de bodem van het doosje geraakt. Dat was toen we hem na een week maar eens in de doos hadden gezet, om er meteen een foto van te maken. Het doosje kampt met leegstand. Net als dat mooie rieten mandje met kussentje, dat er naast staat. Kansloos. Koop iets speciaal voor een kat en je weet zeker dat er geen kat in de buurt komt.
En toch hebben we design-doosjes, mandjes, dekentjes, hangmatjes en speeltjes het huis ingesleept. Tegen beter weten in. We denken dat die katten denken: ‘Speciaal voor mij? Dan moet ik er mooi niets van hebben. Lekker puh!’ Zeg nou zelf: wie is hier nu eigenlijk gek?
En tot slot: het toedichten van gedachten en argumenten aan het brein van een kat.... is dat uiteindelijk niet de ultieme vorm van gekte?
