Lustrum

Ik stapte vanmorgen op de fiets en keek om me heen. De wereld was bedekt met een laagje wit. Is het toeval? 30 januari. Sneeuw. Hoor ik daar Abel zingen…?

Vandaag is het precies vijf jaar geleden. Ik stapte in mijn Ka-tje (die ik nu niet meer heb), reed naar Karin’s huis (waar ze nu niet meer woont), waar we in het busje stapten van Wendy’s werkgever (waar ze nu niet meer werkt). Richting Oostenrijk. Negen vrouwen. Vriendinnen? Toen nog maar nauwelijks. De meesten had ik hooguit twee maal ontmoet. Maar daar ging ik. Mijn sprong in het diepe, mijn stap in de bus….

Nu zijn we vijf jaar verder. Wat is er veel veranderd in die vijf jaar; woning, werk, relatie… onze levens in beweging. En al vijf jaar delen we dat met elkaar. Via de wondere wereld van het web, maken we nog altijd onderdeel uit van elkaars leven. En ook offline, als we het ingepland krijgen.

Vanmorgen op de fiets bedacht ik me hoe bijzonder ik dit vind. Hoe fijn dat ik deel mag uitmaken van deze groep unieke vrouwen. Hoe heerlijk ik de grapjes en oneliners vind. Hoe die rare wijven altijd weer een grijns op mijn gezicht kunnen toveren.

Lieve Barbara, Danny, Joyce, Karin, Kim, Linda, Myriam en Wendy… fijn dat ik jullie vriendinnetje mag zijn!