“Als ik zo aai, vindt Tobias dat fijn he?”
“Tobias vindt het niet leuk als ik achter hem aan loop he?”
“Mag ik Tobias ook kusjes geven?”
“Vindt Tobias het fijn als ik hem onder zijn kin kriebel?”
Ook klinkt er een keurig “Dat is de poes die bang is he?”, als ook Annabel het even waagt om ook eens een kijkje te komen nemen in de woonkamer.
De beide meisjes zijn weg van onze kleine haarbal. En Tobias? Die ondergaat de liefkozingen. Gelaten geeft hij zich over aan de knuffelende handjes en begint regelmatig zelfs te spinnen. Ach, aandacht is aandacht tenslotte.
Het liefst zouden de meisjes zelf ook een huisdier willen. Hun vader, mijn broer, wil er niet aan. Ik begrijp dat heel goed. Een dier kost immers tijd en geld en energie. Een dier zorgt voor rommel in huis, voor haren op je meubels en vieze kattenbakken of verplichte wandelingen. Een dier is een flinke verantwoordelijkheid en dat vergeten mensen soms. Hoe vaak komt het niet voor dat ouders toegeven aan de wens van hun kinderen? Om er vervolgens achter te komen, dat het dier niet past in hun leven, in hun gezin of in hun huis. Hoe vaak belanden dieren niet in het Dierentehuis, omdat zo’n gezin ontdekt dat een dieren niet alleen maar leuk zijn? Daarom ben ik blij dat mijn broer zich dit bij voorbaat bedenkt en dat hij dit ook kan uitleggen aan zijn dochters. Dat scheelt een hoop dierenverdriet.
En het maakt ons huis een aantrekkelijk plek om naar toe te gaan. Wij hebben geen kindvriendelijk huis, geen tuin, geen trampoline, we hebben steevast de verkeerde films in huis en de laatste keer was het luchtbed ook nog eens lek. Maar wij hebben een troef in handen! Wij hebben iets dat ze thuis niet hebben. Wij hebben Tobias! Tobias De Kindervriend!
