‘Op zich wel leuk. Ben al jaren niet meer in Xinix geweest en al helemaal niet op de nieuwe locatie’
Het is woensdagmiddag als mijn vriendin Lilian me sms't. Voor vrijdagavond hebben we een etentje gepland staan; eindelijk weer eens bijpraten met zijn tweetjes. Over vroeger en over hoe ons leven nu is. Een hapje, een drankje en nog een drankje... Ik realiseer me dat het veel te lang geleden is en ik heb er zin in!
De smsjes van die middag brengen een glimlach op mijn gezicht.
Voor de meeste mensen een klein poppodium in Nieuwendijk. Voor mij de markering van een tijdperk. Het tijdperk waarin ik studeerde, de weekenden bij Albert Heijn werkte en iedere zaterdagavond van Woudrichem naar Nieuwendijk fietste voor een avondje Xinix. Het tijdperk waarin ik gehuld ging in zwarte kleding en mezelf voorzag van bijpassende zwartgeverfde haren en zwart omlijnde ogen. Het tijdperk waarin ik leerde drinken (een glas bessen voor 2 gulden!) en tevens leerde dat er een grens bestond tussen lekker veel drinken en te veel drinken. Het tijdperk waarin ik voor het eerst mijn hart verloor en het in stukken gebroken weer terugvond, om het vervolgens jarenlang veilig op te bergen.
Xinix is niet meer.
Niet meer als tijdperk; daarvan zijn de deuren reeds een jaar of tien dicht. Maar ook het gebouw is niet meer. Op 10 november 2007 heeft de Xinix uit mijn herinnering, gevestigd in een oud schoolgebouw, haar deuren definitief moeten sluiten. In januari 2008 opende een nieuwe Xinix, in een nieuw gebouw en op een nieuwe locatie, haar deuren.
Het is geheel langs mij heen gegaan.
Voor mij was Xinix allang een gesloten deur.
En dan is daar dat sms'je.
‘Als je wilt kunnen we vrijdag na ’t eten naar de Xinix’
Hoe zal de nieuwe Xinix eruit zien? Is het gelukt de sfeer van dat oude gebouw te laten herleven in deze nieuwbouw? Zouden er nog mensen zijn uit mijn tijdperk?
‘Op zich wel leuk. Ben al jaren niet meer in Xinix geweest...’
Samen met deze vriendin - die ik ken uit een heel ander tijdperk - zet ik een stap in mijn verleden. Grappig, zij kent Xinix feitelijk niet eens en is er nooit geweest. Echter, ik ook niet. Toch? Dit is immers een nieuw gebouw. Een nieuwe deur....
Vanaf het moment dat ik de zaal instap weet ik; Dit is Xinix! De zwarte muren, de aanpakbiljetten (het zijn echt dezelfde als in het oude gebouw!), de gezichten (jeetje, staat zij nog steeds hier achter de bar!?), de langharige – onaangepaste - figuren (had ik al eens opgebiecht dat ik vroegah een zwak had voor mannen met lang haar?) en heel even denk ik zelfs de geur van een joint te herkennen (hoewel dat uiteraard, gezien het huidige rookverbod, mijn levendige verbeelding geweest moet zijn). Het optreden van Vengeance gaat grotendeels langs me heen. Ik praat wat bij met oude bekenden en haal herinneringen op. Maar bovenal kijk ik om me heen.
Een glimlach op mijn gezicht.
De rockende menigte.
De gitaarmuziek.
Ik zie mijzelf weer staan, headbangend, pogo-end, bessenjenever drinkend, lachend, dansend, uit mijn dak gaand op wat zoveel mensen kolereherrie vinden. Wat was dat heerlijk! En ik herinner me weer wat ik zo fijn vond aan Xinix; het was er als thuiskomen. Ik, met mijn zwartgeverfde haren en quasi alternatieve kledij, voelde me daar 100% geaccepteerd zoals ik was. Zoals iedereen daar werd geaccepteerd. Normaal werd gevonden. Jong of oud, universitair geschoold of putjesschepper, alternatief, volgens de laatste mode of volledig stijlloos... het maakte allemaal niet uit. Als je maar van kolereherrie hield. En dat deed ik. Dat doe ik nog steeds!
Toch ga ik niet meer wekelijks naar Xinix. En dat is niet alleen omdat het vanuit Den Bosch zo’n pokke eind fietsen is. Het is vooral omdat je een afgesloten tijdperk niet moet proberen terug te halen. Het wordt immers nooit meer zoals het was. Bij het zien van enkele bekende gezichten, betrap ik me zelfs op de gedachte ‘Joh, hang jij nog steeds hier rond? Word jij dan niet volwassen? Verandert jouw leven niet?’ (een verraderlijke gedachte, blijkt overigens als ik met iemand aan de praat raak die er ook voor het eerst in twee jaar weer blijkt te zijn).
Xinix is nog steeds Xinix.
Maar ik ben niet meer de Ari van toen.
Die dringende behoefte aan acceptatie is niet meer zo nadrukkelijk aanwezig.
Zo ook de zwartheid van mijn verschijning.
Dat tijdperk is afgesloten.
Mijn zwarte periode is historie.
Xinix is voorbij.
Hoewel ik het zeker vind kunnen, om zo eens per jaar de deur naar mijn verleden weer eens eventjes te openen en Xinix binnen te stappen. Zo’n avondje down memorylane is echt heerlijk!
