Het is vrijdagmiddag, de zon schijnt en ik sta voor de balie bij het GWK.
‘Twee maal Rockin’Park alstublieft’
‘Twee kaartjes voor morgen.... het is te hopen dat het dan ook zulk weer is, jongedame!’
Ja, dat is het zeker....
Al weken, maanden zelfs, staat Rocking’ Park in de agenda, maar het KNMI is even niet mijn beste vriend. Er wordt regen voorspeld.
Later in de middag krijgen we nog een mail: ‘Mocht het onverhoopt toch een druppel vallen (waar wij zijn is het anders altijd goed weer!); ik heb voor iedereen een prachtige rode poncho aangeschaft.’
Tegen de tijd dat het zaterdagochtend is, wordt ons anders zo zonnige zuiden bedekt met een dikke, donkere, grauwe wolkenlaag. Het regent. Mijn geliefde kent mij inmiddels; hier wordt Ari niet vrolijk van... Wij banen ons nog even een weg door de regen naar het winkelcentrum om de hoek voor contanten en een krantje (jawel, het zoeken naar vacatures gaat ook dit weekend gewoon door.). Nog een kopje koffie en dan richting het station!
Als wij in Nijmegen uit de trein stappen is het droog. Als we bij het Goffertpark uit de bus stappen, merken we de eerste zonnestralen op. Als we het festival terrein betreden stappen we een zonovergoten wereld binnen van muziek, eten, drinken en gezelligheid.
We zoeken een plekje uit met uitzicht op het grote podium, bakenen ons terrein af met een plastic zeiltje en er wordt gelapt en drank gehaald.
I may take a holiday in Spain
Leave my wings behind me
Drink my worries down the drain
And fly away to somewhere new
Met mijn plastic bekertje lauwe rosé in mijn hand loop ik naar de WC’s. Ik kijk om me heen, gewoon omdat het zo leuk is om om me heen te kijken. Mensen liggen languit in het gras. Ze genieten. Ik geniet. Zoveel mensen, zoveel verschillende soorten mensen, muziek, zon....
Hèt optreden van de dag (mijn bescheiden mening) begint. We lopen naar voren, de menigte in.
Oh, now, we took it back to far,
Only love can save us now,
All these riddles that you burn
All come turnin' back to you,
All these rythm that you hide
Only love can save us now,
All these riddles that you burn
Yeah,yeah,yeah
I alone love you, I alone tempt you
I alone love you
Fear is not the end of this!
Die muziek, die stem, dat lijf, de teksten, de passie, de mensen die meebrullen en springen. Dit is zooo gaaf!
Wow...
Terug bij ons afgebakende plekje ga ik eventje languit; rug op het zeil, hoofd op een rugzakje, bekertje rosé in mijn hand en mijn gezicht in de zon.
‘Dit is het leven he, Arianne?’ klinkt het naast me.
‘Ja, dit is het leven...’
We hebben honger. Er is keuze genoeg. We kiezen voor surinaams en de surinamers in dit kraampje, doen wat surinamers het beste kunnen; goed eten bereiden zonder haast. Het duurt wel lang, maar we gaan niet naar een ander kraampje. We staan immers bijna vooraan, al een minuutje of 20! De jongens achter me krijgen pizza van hun vrienden. Ik maak nieuwe ‘vrienden’ en krijg ook een hapje. Maar de bami met saté is beter, blijkt uiteindelijk. Terwijl ik met mijn bakje bami terug loop naar ons honk, wordt ‘The Dark’ ingezet. Snel dooreten, want ik moet weer staan, dansen, zingen....
Wat kan dat wijf zingen! Ik zing ook, keihard.
It's too bad, but that's me
What goes around comes around,you'll see
That I can carry the burden of pain
'cause it ain't the first time, that a man goes insane
And when I spread my wings to embrace him for life
I'm suckin' out his love,oh I'll never be nobody's wife
Oeh, zo lekker!
De schemering zet in, op het kleine podium doet Racoon een poging Beth Hart te vervangen. Op zich wel fijn om weer even rust te hebben...
Dan is er even niets. De slotact is weer eens ‘fashionably late’. Zijn optreden gaat van start... professioneel, perfect, geroutineerd als altijd.
Let's wander slowly through the fields
Slowly slowly through the fields
I touch the leaves that touch the sky
Just you and I through fields of joy
All trouble slowly fades away
Slowly slowly fades away
I hold your hand inside my hand
Across the land through fields of joy
Hij is goed. Zijn band is goed. Er is ook een trompetist en zodra hij aan zijn solo begint, lijkt de man naast me haast gehypnotiseerd.
‘Is ie goed Wil?’ klinkt het meermalen.
Hij is goed.
William is onder de indruk.
Het is niet mijn ding. Ik wil gitaren, herkenning, teksten. Het duurt me te lang.
Na een trompetsolo volgt een drum solo. Duurt ook te lang.
De avond valt.
We weten, als we nu vertrekken kunnen we zitten in de trein. Als we nu vertrekken, kunnen we nog ff koffie scoren op het station. Als we nu vertrekken zijn we de grote menigte voor.
We verlaten de fields of joy.
Wat een geweldige dag. Waarom doen we dit niet vaker?
Regel jij de zon, regel ik de artiesten?!
Dit is het leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten