Dat is wel de meest gehoorde vraag van de afgelopen week. Het is nu exact een week geleden dat ik mijn ontslag heb ingediend bij huidige werkgever. Dus ik word geacht opgelucht te zijn.
op•ge•lucht (bijvoeglijk naamwoord; opgeluchter, opgeluchtst)
1 van angst of spanning bevrijd
Ben ik van angst bevrijd? Ik was mij er in ieder geval niet van bewust angstig te zijn, dus dat zal wel meevallen. Ben ik van spanning bevrijd? Nu ik er zo letterlijk over nadenk… ja, eigenlijk wel! Maar ook weer niet, want over een kleine maand ga ik een nieuwe uitdaging aan en dat brengt weer geheel nieuwe spanning met zich mee.
Waarschijnlijk zullen diegenen die me deze vraag stelden ervan uit zijn gegaan dat ik er tegenop zag om mijn mededeling te doen. Dat was echter nauwelijks het geval, tot mijn eigen verbazing.
Een maand of negen eerder was dat wel anders. Met lood in mijn schoenen ging ik het gesprek aan met mijn baas van dat moment. Ik had er zelfs een halve nacht van wakker gelegen en om het mij allemaal nog iets moeilijker te maken, had ik slechts drie dagen daarvoor nog bloemen van hem gehad. Als dank voor het – in mijn ogen – gewoon doen van mijn werk.
Zes-en-half jaar lang had ik voor en met hem gewerkt; ik had zijn DM bureau zien evolueren tot leidend vakorgaan op het gebied van fondsenwerving, hij had mij zien evolueren van naïef hbo-ertje tot creatieve, multifunctionele rechterhand. Maar op een gegeven moment was het op. Wat mij ooit inspireerde en uitdaagde, voelde nu als een beperking. Dus zocht ik naar iets nieuws en toen ik dacht te hebben gevonden was het moment daar… Ja, ik was van spanning bevrijd toen het hoge woord eruit was en ik zijn begripvolle reactie mocht incasseren. Het was een logische keuze, die ik voornamelijk voor mijzelf lastig had gemaakt.
De werkzaamheden waar ik zo’n zin in had, bleken een slap aftreksel te zijn van dat wat ik me er bij voor had gesteld. In een half jaartje tijd zag ik mijzelf evolueren tot een afgestompte en cynische werknemer. Het is op. Nu al. Niet na zes jaar, maar na zes maanden. Ik vind het jammer. Ik had mij graag op mijn plek gevoeld in deze functie. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog of misschien wilde ik te graag. Maar dit is het niet, dus ik vertrek. Het is een logische keuze en ditmaal heb ik het mezelf niet zo moeilijk gemaakt.
Ik ben opgelucht, maar dan vooral omdat nu blijkt dat ik er helemaal niet zo’n moeite mee heb om veranderingen in gang te zetten, knopen door te hakken, beslissingen te nemen. Jawel, ik kan het!
Ik kies voor mij. Of zoals een voormalig collega - en tevens wijze, oude man – ooit zei:
“Je bent je eigen BV. Als het elders beter voor jou is, moet je weggaan.”
En nu maar hopen dat mijn volgende blog niet weer gaat over het wisselen van baan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten