In tijden van corona II

Hoe zal de wereld er over 25 dagen uitzien, als we er weer in mogen stappen?
Die vraag stelde ik mezelf en de lezers van mijn blogje 25 dagen geleden. Met de kennis van nu bleek het tamelijk naïef te denken dat we vandaag weer een stap richting normaal zouden zetten. De wereld ziet er namelijk exact zo uit als 25 dagen geleden. Nou ja, met één verschil dan: de festivalzomer is niet meer. Terwijl er nog altijd mensen vechten voor hun leven en andere mensen dierbaren kwijtraken aan het coronavirus, durf ik het nauwelijks hardop te zeggen, want van ondergeschikt belang enzo. Maar… ik baal daarvan!

Waardevol

In een 2019 dat door crises in familiekring behoorlijk vervelend was, waren HealthyFest en Concert at SEA mijn ontsnappingsweekenden. Opera op de Parade gaf mijn moeder, bonusvader en mij de welkome avond afleiding en ontspanning. Op Live at Wantij gaf een dierbare vriendin me troost en kon ik even de zinnen verzetten. En er waren Pinkpop, Jazz in Duketown, Theaterfestival Boulevard… De combinatie van muziek, sfeer, beleving, delen met anderen en even uit het leven van alledag stappen, maakt dit soort evenementen voor mij waardevol.

Festivalzomer 2021?

Dit jaar is er niets. Geen live muziek. Geen theater. Geen mensenmassa die als één geheel opgaat in de beleving. Nogmaals: ik snap dat het van ondergeschikt belang is als er mensenlevens op het spel staan. Maar ik mis het. Nu langzaamaan ook de berichten doorsijpelen dat er misschien ook geen festivalzomer in 2021 gaat zijn, raakt me dat. Niet alleen vanwege mijn gemis. Het echte leed erachter vind ik nog veel erger: de faillissementen, de ontslagen en de kapotgeslagen dromen en ambities.

Samenbrengen van mensen

Dat leed treft zo veel mensen. In de evenementenbranche, de horeca, de sport. Alle mensen die van het samenbrengen van mensen hun werk hebben gemaakt. De mensen die zorgen voor saamhorigheid en voor je welkom voelen. De mensen die er voor zorgen dat wij soms kunnen ontsnappen uit het leven van alledag. Die mensen hebben straks misschien geen werk meer. Verschrikkelijk voor hen en een groot gemis voor ons.

Sociaal dier

Het is vandaag 50 dagen geleden, dat de eerste maatregelen van kracht werden. 50 dagen waarin we zijn teruggeworpen op onszelf, ons eigen huis en degenen die in dat huis wonen. Vooropgesteld: dat had ik slechter kunnen treffen. En met het idee dat het tijdelijk is, houd ik dat heus wel vol. Maar ik snak naar andere mensen. Naar samen sporten, samen genieten van muziek, samen lachen, samen discussies voeren. Meer dan ooit merk ik: we zijn sociale dieren en we zijn er niet voor gemaakt om geïsoleerd te leven. Laten we de mensen, die van het faciliteren van het samen hun werk hebben gemaakt, waarderen en helpen waar we kunnen! Ze redden misschien geen levens, maar ze geven levens wel kleur.

In tijden van corona

Het is donderdag vandaag, toch?

Het was een grapje, gisteren in de WhatsApp groep van het driekoppig communicatieteam waar ik deel van uitmaak. Een app-groep die al een week of drie heel intensief gebruikt wordt. Om te appen en om te beeldbellen. Wij hebben elkaar namelijk maandag 9 maart voor het laatst live gezien.

25 dagen

Nu is het vrijdag 3 april. Vandaag is het precies 25 dagen geleden dat ik de P&O manager aan mijn bureau trof, met de mededeling dat collega’s uit Brabant maar beter niet meer naar kantoor konden komen. Dat was nog maar het begin. Een paar dagen later viel het besluit enkele van onze vestigingen te sluiten en thuis te werken waar mogelijk voor alle collega’s.

Er volgden 25 dagen van thuisblijven. Thuis werken, thuis sporten, thuis leven. Werkweken die niet meer overzichtelijk uit vier maal acht uur bestaan. Een nieuw ritme, dat nog geen ritme is. Nooit geweten dat (bijna) 24 uur per dag thuis blijven zo vermoeiend kan zijn. Is het vrijdag? Oja, ik zie het op mijn beeldscherm. En die corona maatregelen maken dat ik het nog druk heb ook. 

Vitaal beroep

Op 15 maart vertelde de regering mij dat ik een ‘vitaal’ beroep heb. Ik was mij daar voorheen niet van bewust. En doe ‘s gek: dubbel vitaal zelfs. Communicatie & media is namelijk één van de categorieën. Met bijdragen aan noodzakelijke overheidsprocessen, zoals betalen van uitkeringen, val ik ook nog in een tweede categorie. Want dat is wat Avres, mijn werkgever, doet: ervoor zorgen dat mensen die dat heel hard nodig hebben het inkomen krijgen waar ze recht op hebben. En jee, dat zijn er ineens fors meer dan enkele weken terug!

Wat het corona-virus doet met de gezondheid van mensen is beangstigend. Maar wat dit virus doet met het bedrijfsleven en de arbeidsmarkt vind ik minstens zo spannend. Tientallen collega’s hebben dag in dag uit zelfstandig ondernemers te woord gestaan, die hun werk als sneeuw voor de zon zien verdwijnen. Inkomen weg, vertrouwen in de toekomst weg. Als Avres zorgen wij ervoor dat ze kunnen leven deze maanden, maar dat vertrouwen kunnen we ze niet teruggeven. 

Dichtbij huis

Dichterbij huis zie ik hoe de ondernemers, waar ik als klant zo graag kom, worstelen om het hoofd boven water te houden. Horecagelegenheden die dicht moeten bijvoorbeeld. Ik schaam me soms een beetje als ik ervan baal dat ik er nu niet naar toe kan. Als het een beetje tegenzit kan ik er nooit meer naar toe, omdat ze straks niet meer bestaan. Zo ook de fitnessclub waar ik veel over de vloer kom; als sporter en sinds kort ook als instructeur. Terwijl ik een beetje met hen mee denk over hoe deze periode te overbruggen, realiseer ik me hoe weinig impact deze corona-crisis werkelijk heeft op mij. Ik met mijn vaste contract, bij een organisatie die nu keihard nodig is. 

Wat er toe doet

Een crisis als deze heeft vooral nadelen. Wel merk ik één voordeel op: het brengt focus op wat er toe doet. Ik zie, hoor en voel dat bij mijn collega’s. Al zitten ze 45 kilometer verderop, ik ervaar de betrokkenheid en de wil te knokken voor de mensen die ons nodig hebben. En als communicatieadviseur mag ik die betrokkenheid en die bereidheid tot knokken zichtbaar maken; naar elkaar en naar buitenwereld. Dat vind ik mooi. Eigenlijk ook best gaaf dat dat van achter mijn beeldschermpje ook zomaar kan.

De volgende 25

De eerste 25 dagen isolatie zijn achter de rug. De volgende 25 dagen liggen nog voor ons. Hoe zal de wereld er over 25 dagen uitzien, als we er weer in mogen stappen?

Dit ben ik

Persoonlijk Credo

Toen ik 16 jaar oud was besloten mijn ouders uit elkaar te gaan. Wat volgde was een periode die op verschillende manieren impact heeft gehad op wie ik ben geworden. Eén daarvan: mijn moeder belandde na de scheiding een paar jaar in de bijstand. Die inkomensval en financiële afhankelijkheid maakten dat ik me toen voornam: dat gaat mij niet overkomen! Ik ga nooit financieel afhankelijk zijn van een man. Door het volgen van een opleiding en door het vinden van een goede baan.  

Nu realiseer ik me dat ik dit kan doen, omdat ik toevallig beschik over een goede gezondheid en de nodige capaciteiten. Ik weet ook dat het niet voor iedereen is weggelegd.

Daarom ben ik blij dat ik in een land als Nederland woon, waar we op basis van solidariteit onze samenleving vormgeven. Waar we het als onze gezamenlijke verantwoordelijkheid zien om te zorgen voor mensen, die het minder goed hebben getroffen. Waar we mensen helpen zo zelfstandig mogelijk hun leven te leiden.

Daarom werk ik graag voor een organisatie als Avres. Avres helpt mensen verder. Bij Avres helpen we mensen hun financiële problemen op  te lossen door hen schulddienstverlening te bieden. We zorgen voor bijstandsuitkeringen, voor mensen die niet zelf in hun levensonderhoud kunnen voorzien. En door mensen te begeleiden en ontwikkelen brengen we ze dichterbij werk. En wat ik kan is vertellen hoe we dat doen.

Wat wij doen is soms complex. We hebben immers te maken met wetten en regels. Wat ik kan is dat simpel vertellen. Ik kan het concreet maken. Ik kan een levensverhaal van anderhalf uur vangen in drie pakkende alinea’s. Ik kan teksten schrijven die de kern weergeven. Teksten die raken. Ik schrijf de verhalen die vertellen waarom ons werk ertoe doet. Verhalen over mensen, niet over beleid. Ik maak onze toegevoegde waarde zichtbaar.

Die verhalen verzin ik niet zelf. Daarvoor heb ik collega’s nodig. Ik kan en wil die inhoud niet bedenken. Ook kan ik van een slecht uitgewerkt idee geen goed verhaal maken. Verder is het goed te bedenken dat ik voor een goed verhaal tijd, ruimte en rust nodig heb. Daarom kies ik er soms voor me af te zonderen. Of zal ik ook wel eens een verzoek te weigeren. Want als ik ‘ja’ zeg, wil ik het ook kunnen doen.

Kortom: geef mij goede inhoud en even de ruimte. Dan kan ik verhalen opleveren die - aan de buitenwereld en aan collega’s - laten zien dat wat wij doen er toe doet!

***

Training

Op 2 en 3 december volgde ik de GITP training Persoonlijk leiderschap: vergroot uw persoonlijke kracht. Het waren twee pittige dagen. Ik blikte terug op mijn jeugd en de aspecten daarin die mij vormden. Ik onderzocht mijn waarden, drijfveren, kwaliteiten en talent. En ik nam mijn gedrag onder de loep.

De training was een goede spiegel. Ik realiseerde me dat ik me de laatste maanden zo liet meevoeren in de waan van de dag – in to do lijstjes en alles wat ook nog even moet – dat ik bijna was vergeten waarom ik ook alweer voor dit vak en dit werkveld koos. Aan het einde van de tweede trainingsdag bracht ik een groot deel van mijn waarden, drijfveren en talent samen in een ‘Persoonlijk Credo’; bovenstaand verhaal, dat ik aan de andere deelnemers vertelde.