Oud & Nieuw

Het is november 2008. De bomen verliezen langzaamaan hun laatste blaadjes en de donkere dagen voor kerst doen weer hun intrede. Nog even en we worden weer overspoeld met gekunstelde knusheid, kitscherige kerstmeuk en natuurlijk de gebruikelijke jaaroverzichten.
Zelf wilde ik alvast maar eens beginnen met een blik te werpen op 2008.

Een bijzonder jaar, dat 2008.
Het was het jaar waarin de gehele westerse wereld getroffen werd door een financiele crisis.
Het was het jaar waarin Amerika voor het eerst een zwarte man als president koos.
Het was het jaar waarin ik vijf verschillende werkgevers had.

Vijf?
Ja, vijf.
Dat is dan een gemiddelde arbeidsduur van 2,4 maand?!
Nou, dat ligt net ietsje genuanceerder....
Ach het geef in ieder geval voer voor blog...

“ ......Het is op. Nu al. Niet na zes jaar, maar na zes maanden. Ik vind het jammer. Ik had mij graag op mijn plek gevoeld in deze functie. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog of misschien wilde ik te graag. Maar dit is het niet, dus ik vertrek……”
5 maart

“ ......Na enkele weken merk ik echter dat dit de grootste miskoop sinds jaren is; dit is mijn ding niet. Dit past niet. Dit zit zo strak dat ik last van mijn maag krijg. Hoe heb ik kunnen denken dat dit iets voor mij zou zijn?
Een mens kan zich vergissen. Ik kan dat zelfs erg goed. Ik heb een kast vol miskopen om dat te illustreren. En een CV vol... als ik niet uitkijk….. "  
24 april

“..... Ik las. Ik overdacht. Ik twijfelde. Niet de vacature, maar de afstand. Ik raadpleegde NS online. Ik mailde. Ik werd uitgenodigd. Ik reisde. Ik luisterde. Ik sprak. Ik raakte enthousiast.
Ik dronk een roseetje. Ik overdacht. Ik twijfelde niet meer. Ik werd gebeld. Ik heb een baan!
Ik word weer onderdeel vàn....! Ik word deel van De Wervende Factor! .....”
23 juli

Over drie weken zeg ik weer een club collega’s gedag. Ik raak er bijna aan gewend. De Wervende Factor is inmiddels weer opnieuw aan het werven en ik hoop voor hen dat het ditmaal een blijvertje wordt.
Wat betreft mijzelf. Ik verheug me op de baan die komen gaat. Ik houd mezelf voor dat het zo heeft moeten zijn. De baan die komen gaat, kwam niet zomaar op mijn pad.

En zo vind ik mijzelf, tegen het einde van 2008, mijmerend over de keuzes die ik heb gemaakt en de kansen die me zijn geboden. Misschien ben ik er wat vroeg mee, maar ik heb ook alvast mijn goede voornemens geformuleerd:

1. In 2009 beperk ik mij tot slechts één werkgever 
2. In 2009 schrijf ik geen blogs meer over werk 

Gelukkig nieuwjaar alvast!

Ari's zwarte periode

‘Als je wilt kunnen we vrijdag na’t eten naar de Xinix. Speelt Vengeange. Ook leuk. X’’
‘Op zich wel leuk. Ben al jaren niet meer in Xinix geweest en al helemaal niet op de nieuwe locatie’

Het is woensdagmiddag als mijn vriendin Lilian me sms't. Voor vrijdagavond hebben we een etentje gepland staan; eindelijk weer eens bijpraten met zijn tweetjes. Over vroeger en over hoe ons leven nu is. Een hapje, een drankje en nog een drankje... Ik realiseer me dat het veel te lang geleden is en ik heb er zin in!

De smsjes van die middag brengen een glimlach op mijn gezicht.

Xinix.
Voor de meeste mensen een klein poppodium in Nieuwendijk. Voor mij de markering van een tijdperk. Het tijdperk waarin ik studeerde, de weekenden bij Albert Heijn werkte en iedere zaterdagavond van Woudrichem naar Nieuwendijk fietste voor een avondje Xinix. Het tijdperk waarin ik gehuld ging in zwarte kleding en mezelf voorzag van bijpassende zwartgeverfde haren en zwart omlijnde ogen. Het tijdperk waarin ik leerde drinken (een glas bessen voor 2 gulden!) en tevens leerde dat er een grens bestond tussen lekker veel drinken en te veel drinken. Het tijdperk waarin ik voor het eerst mijn hart verloor en het in stukken gebroken weer terugvond, om het vervolgens jarenlang veilig op te bergen.

Xinix is niet meer.
Niet meer als tijdperk; daarvan zijn de deuren reeds een jaar of tien dicht. Maar ook het gebouw is niet meer. Op 10 november 2007 heeft de Xinix uit mijn herinnering, gevestigd in een oud schoolgebouw, haar deuren definitief moeten sluiten. In januari 2008 opende een nieuwe Xinix, in een nieuw gebouw en op een nieuwe locatie, haar deuren.
Het is geheel langs mij heen gegaan.
Voor mij was Xinix allang een gesloten deur.

En dan is daar dat sms'je.
‘Als je wilt kunnen we vrijdag na ’t eten naar de Xinix’
Hoe zal de nieuwe Xinix eruit zien? Is het gelukt de sfeer van dat oude gebouw te laten herleven in deze nieuwbouw? Zouden er nog mensen zijn uit mijn tijdperk?
‘Op zich wel leuk. Ben al jaren niet meer in Xinix geweest...’

Samen met deze vriendin - die ik ken uit een heel ander tijdperk - zet ik een stap in mijn verleden. Grappig, zij kent Xinix feitelijk niet eens en is er nooit geweest. Echter, ik ook niet. Toch? Dit is immers een nieuw gebouw. Een nieuwe deur....

Vanaf het moment dat ik de zaal instap weet ik; Dit is Xinix! De zwarte muren, de aanpakbiljetten (het zijn echt dezelfde als in het oude gebouw!), de gezichten (jeetje, staat zij nog steeds hier achter de bar!?), de langharige – onaangepaste - figuren (had ik al eens opgebiecht dat ik vroegah een zwak had voor mannen met lang haar?) en heel even denk ik zelfs de geur van een joint te herkennen (hoewel dat uiteraard, gezien het huidige rookverbod, mijn levendige verbeelding geweest moet zijn). Het optreden van Vengeance gaat grotendeels langs me heen. Ik praat wat bij met oude bekenden en haal herinneringen op. Maar bovenal kijk ik om me heen.
Een glimlach op mijn gezicht.
De rockende menigte.
De gitaarmuziek.
Ik zie mijzelf weer staan, headbangend, pogo-end, bessenjenever drinkend, lachend, dansend, uit mijn dak gaand op wat zoveel mensen kolereherrie vinden. Wat was dat heerlijk! En ik herinner me weer wat ik zo fijn vond aan Xinix; het was er als thuiskomen. Ik, met mijn zwartgeverfde haren en quasi alternatieve kledij, voelde me daar 100% geaccepteerd zoals ik was. Zoals iedereen daar werd geaccepteerd. Normaal werd gevonden. Jong of oud, universitair geschoold of putjesschepper, alternatief, volgens de laatste mode of volledig stijlloos... het maakte allemaal niet uit. Als je maar van kolereherrie hield. En dat deed ik. Dat doe ik nog steeds!

Toch ga ik niet meer wekelijks naar Xinix. En dat is niet alleen omdat het vanuit Den Bosch zo’n pokke eind fietsen is. Het is vooral omdat je een afgesloten tijdperk niet moet proberen terug te halen. Het wordt immers nooit meer zoals het was. Bij het zien van enkele bekende gezichten, betrap ik me zelfs op de gedachte ‘Joh, hang jij nog steeds hier rond? Word jij dan niet volwassen? Verandert jouw leven niet?’ (een verraderlijke gedachte, blijkt overigens als ik met iemand aan de praat raak die er ook voor het eerst in twee jaar weer blijkt te zijn).

Xinix is nog steeds Xinix.
Maar ik ben niet meer de Ari van toen.
Die dringende behoefte aan acceptatie is niet meer zo nadrukkelijk aanwezig.
Zo ook de zwartheid van mijn verschijning.
Dat tijdperk is afgesloten.
Mijn zwarte periode is historie.
Xinix is voorbij.

Hoewel ik het zeker vind kunnen, om zo eens per jaar de deur naar mijn verleden weer eens eventjes te openen en Xinix binnen te stappen. Zo’n avondje down memorylane is echt heerlijk!

Ordinary Love

Het was de zomer van 1997. Tegen een decor van een zonovergoten camping aan het Hongaarse Balatonmeer, beleefde ik mijn allereerste - en enige - echte vakantieliefde ooit. Een ontmoeting, een klik, een vonk. In die twee weken tijd beleefde ik de emotionele achtbaan van de opkomst en ondergang van onze ‘liefde’. Verliefdheid zonder toekomst.
We besloten geen adressen uit te wisselen, om de herinnering aan deze twee weken niet te besmeuren met halfslachtige pogingen iets in stand te houden, wat toch niet zou gaan werken. We namen afscheid om elkaar daarna nooit meer te zien.
Ik heb nog weken, maanden gedacht dat misschien in een andere tijd, een andere plaats...

Gedurende deze vakantie werd ik vergezeld door mijn immer trouwe walkman (voor wie het zich niet meer kan herinneren: dat was een soort mp3-speler, maar dan groter en met verwisselbare tapes), waar zich steevast een bandje met The Very Best of Sade in bevond. Eén nummer raakte mij die zomer in het bijzonder. No Ordinary Love.
Alsof dat nummer voor mij, voor ons, geschreven was. This is no ordinary love! Wat wij hadden mogen ervaren met elkaar was immers zo bijzonder. I keep crying, I keep trying for you. De tranen die ik gelaten heb... de pogingen om hem weer te vinden... en de droom die ik tenslotte heb losgelaten.
De herinnering heb ik echter nooit losgelaten. En geen betere manier om herinneringen te koesteren dan in muziek. Dat nummer zal mij altijd doen denken aan hem en aan die twee weken in Siofok.

In de zomer van 2008, op een zonovergoten Kreta, was dat nummer er weer. Ditmaal vanaf mijn iPod (ja, ja, ook ik ga met mijn tijd mee) terwijl ik met mijn geliefde aan het genieten was van twee weken welverdiende vakantie. Met een glimlach liet ik de herinnering weer even toe.
Mijn overpijnzingen gingen ook echter een andere richting uit. Na eens goed naar de tekst te luisteren, die ik al zoveel malen eerder had gehoord, bemerkte ik een lichte irritatie bij mijzelf. This is no ordinary love. Dat is nogal wat om zomaar te roepen. No ordinary love. Geen gewone liefde. Geen liefde zoals anderen die hebben, maar iets bijzonders, iets uitzonderlijks. Sade laat overigens in dit nummer voor het gemak maar achterwege te beschrijven wat er nu precies zo uitzonderlijk is aan die liefde.

Ikzelf zou eigenlijk wel willen beweren dat ik juist een heel gewone liefde heb. Werkelijk niets buitengewoons aan te ontdekken. Geen noemenswaardige bijzonderheden, geen uitzonderlijke omstandigheden.
Gewoon twee mensen die elkaar vier jaar geleden via het net leerden kennen, verliefd werden en na twee-en-half jaar gingen samenwonen.
Gewoon een man en een vrouw die kibbelen om kleine dingen, maar nog veel vaker samen lachen om diezelfde onzinnigheden.
Gewoon hij, die zo graag voor mij kookt.
Gewoon ik, die op zondagochtend pistoletjes voor hem bakt.
Gewoon hij en ik, die ervan genieten om hand in hand over straat te lopen.
Gewoon wij, die een gezamenlijk avondje Ikea werkelijk als een leuk avondje uit zien.
Gewoon wij, die graag thuis komen bij elkaar.
Gewoon wij.
Gewoon.
En dat is eigenlijk heel bijzonder.

This is an ordinary love!