Goede voornemens - deel 2

Het is zaterdagmorgen kwart over tien en ik zit te genieten van een zalig kopje vers gemaakte cappuccino. Het is al maanden onderdeel van mijn vaste zaterdagmorgenritueel en een moment om naar uit te kijken. Dat ritueel begint echter al ruim twee uur eerder; met een wekker, een schaal kwark met banaan, een stukje fietsen en dan een uurtje met gewichten sjouwen bij Club Actief. Voor wie verbaasd is… ik kan het me helemaal voorstellen!

Niet voor gemaakt

Natuurlijk, ik had zo mijn goede voornemens in 2015. Zoals ik die ook had in 1997, 1999, 2002, 2003 en 2006. Ook toen toog ik naar de sportschool. Niet omdat fitness nou zo leuk was, maar omdat ik het nodig vond. Om slank en strak te worden. En misschien ook wel wat fitter en sterker, hoewel ik dat bijzaak vond. Dat hield ik dan een halfjaartje vol, sponsorde zo’n fitnesstoko nog een paar maanden en dan hield ik het weer voor gezien. De eerste vier jaar van dit decennium probeerde ik het niet eens meer.

Ik vind het gewoon niet leuk en ik ga het nooit leuk vinden!

Mijn lijf is er gewoon niet voor gemaakt!

Sporten is nou eenmaal niets voor mij!

En dan die vervelende fanatieke types in zo’n sportschool, waarbij ik me dan zo’n ontzettende loser voel…!

Hoe vaak ik dat niet heb geroepen.

Van voornemen naar Eureka

Toen werd het 2015 en had ik mijzelf toch weer goede voornemens opgelegd. Het was nodig, want de omvang en vooral fitheid van mijn lijf lieten behoorlijk te wensen over. Vond ik het leuk? De eerste maanden zeker niet. Wat hielp was dat mijn (borrel- en) sportmaatje er ook iedere maandagavond was en een ‘geen-zin-appje’ sturen voelde als een nederlaag. Maar ik had er moeite mee. Mijn lijf is er gewoon niet voor gemaakt! Ik heb het nog regelmatig uitgeroepen. Tot ik ontdekte dat ik er minder moeite mee had, als ik de week ervoor vaker was geweest en meer moeite als ik een keer had overgeslagen. (jaja, eureka-momentje). En ik besloot de frequentie omhoog te gooien van twee naar drie keer per week.

Oh jee, ik ben zo’n fanatiekeling!

Inmiddels nadert het einde van 2016. Typisch zo’n periode om eens terug te kijken én na te denken over waar ik nu sta. Dat leidde afgelopen week tot een heel vreemde constatering: ik ben zo’n vervelend fanatiek typje geworden! Minimaal vier keer per week kom ik over de vloer bij Club Actief, soms zelfs vijf keer. Ik sta vooraan tijdens de groepslessen en gooi voor een meisje best forse gewichten op mijn stang. Omdat dit voor mij behoorlijk a-typisch gedrag is, mopper ik tussendoor nog wel over lastige oefeningen en sommige dingen weiger ik uit te voeren (zo spring ik bij voorkeur niet... da’s een principekwestie). Dan grijp ik weer even terug naar mijn oude attitude. Maar eigenlijk doe ik het best aardig en dat vind ik nog steeds zo’n vreemde gewaarwording. Nog vreemder… ik beleef er nog plezier aan ook. Wie had dàt gedacht? Ik zelf in ieder geval niet!

Actief maakt het verschil

Dat brengt mij op de volgende vraag: wat maakt toch het verschil met mijn pogingen in 1997, 1999, 2002, 2003 en 2006? Dat het echt nodig was? Mwah… noodzaak leidt doorgaans nauwelijks tot plezier. Dat ik duidelijk resultaat zie en voel? Ja, dat helpt wel inderdaad. Maar wat echt maakt dat ik met plezier naar Club Actief ga is… Club Actief! De onderlinge sfeer, de gekkigheid, de persoonlijke aandacht. De Power-, Yoga en Core-lessen van Nathalie, Petra en Floor. De Zaterdag-Ochtend-Koffieclub. En natuurlijk: die zalige cappuccino van Cor. Kortom: het is goed toeven daar! Ik kan het iedereen met goede voornemens voor 2017 aanraden.

Dat brengt mij terug bij mijn goede voornemens voor 2017. Ik heb ze niet. Ik hoef immers slechts te blijven doen wat ik doe. Makkie! 

De lingerie professional

Ik had natuurlijk beter moeten weten. Toch heb ik het de afgelopen maanden wéér een paar keer geprobeerd. Dat zou je naïef kunnen noemen. Resultaten uit het verleden bieden immers vaak wel garanties voor de toekomst. Maar soms vind ik dat je iets een tweede kans moet gunnen. Of een derde of vierde zelfs... Het resultaat bleek teleurstellend: wederom is het mij niet gelukt een goede bh te vinden in de stad waar ik woon.

Voor wie denkt dat ik een nauwelijks noemenswaardig stadje met een even zo weinig noemenswaardig winkelgebied woon... fout! Ik woon in Den Bosch, nummer twee op de lijst van beste winkelsteden van het land. Ik ben ook serieus dol op mijn woonplaats en ik kom zó graag in de binnenstad. Toch heb ik reden om meerdere malen per jaar af te reizen naar nummer negen op de lijst. Echter niet voordat ik mijn eigen stad een kans heb gegeven dus.

De lingerie-keten: kansloos!

Nu had ik een serieuze aanleiding om te denken dat ik misschien ditmaal wel zou kunnen slagen. Ik ben in de afgelopen anderhalf jaar namelijk zo'n 20 kilo afgevallen en dat is ook te zien aan mijn borstomvang. Met een lade vol - inmiddels fors te grote - bh's in maat 80G, wist ik zeker: die G-cup ga ik vaarwel zeggen! Tel daarbij op dat mijn bh-wens bestond uit een eenvoudig wit exemplaar en ik dacht: wie weet lukt het wel bij die niet nader te noemen ondergoedketen, die tot voor kort werd vertegenwoordigd door een niet nader te noemen ex-voetbalvrouw.
Naïef inderdaad.

De verkoopster bedoelde het ongetwijfeld goed...
'Ik meet u wel even op. Ja hoor, u kunt uw jas gewoon aanhouden.' (?!)
Daar ging ze... met meetlint onder mijn jas door en over mijn shirt heen en kwam tot haar conclusie:
'Dat lijkt me een 75E.'
'Eh, weet u het zeker? Ik kom van een 80G!' '
'Ja hoor! Maar neemt u anders voor de zekerheid ook de 75F mee naar de paskamer.'

Het zal niemand verbazen; de 75E zat verschrikkelijk. De 75F zat wel aardig en ach...ik wilde ook wel eens een bh voor twee tientjes. Of ik al spijt heb van de aanschaf? Ja. Al meteen de eerste dag dat ik 'm aan had. Wat een belabberde pasvorm! Daaaaag 20 euro!

Mijn mooie nieuwe Panache Sport!

Van G naar....G

Kort daarna besloot ik toch weer eens naar Breda af te reizen, waar ik bij Naron alsnog antwoord kreeg op de vraag wat tegenwoordig mijn maat is: 70G(G). Daar kwam geen meetlint aan te pas. Wel tientallen bh's in verschillende maten en modellen, tijd, aandacht en een deskundige blik. Het resulteerde in een prachtig gekleurde Fantasie in 70GG en een Panache Sport in 70G. Yes! Eindelijk weer twee perfect passende exemplaren in mijn lingeriecollectie!

De 'speciaalzaken'

Wat ik me op dat moment nog niet realiseerde, was dat mijn nieuwe maat de zoektocht naar goede lingerie nog lastiger maakt. Hier in Den Bosch tenminste. Ook toen ik besloot de serieuze lingeriespeciaalzaken op te zoeken.

Een greep uit de gehoorde 'adviezen':

• 'In een 70G? Nee hoor, daar biedt dit model echt te weinig steun voor!' (hm...en voor een 75F is de steun wel voldoende?)
• 'Met die maat bent u echt aangewezen op PrimaDonna. Maar dat weet u natuurlijk zelf ook wel?' (nou, ik ken nóg wel een paar merken...)
• 'Onze bh's in G-cup beginnen bij omtrek 75. Die kunt u misschien even proberen?' (geprobeerd, geen succes)
• 'We hebben wel een paar modelletjes. Ja, die zijn allemaal voorgevormd inderdaad. Tja...daar is nu eenmaal meer vraag naar.' (huh?)

Pardon?!

Moedeloos word ik ervan. En een beetje recalcitrant ook. Doe nou 's niet net alsof ik iets heel raars vraag! Als je jezelf lingeriespeciaalzaak noemt, mag ik toch op zijn minst verwachten dat je assortiment op orde is? Dat je verstand van zaken hebt en weet wat er te koop is in lingerieland? Verdiep je er eens in! Of ga eens op excursie! Ik ken nog wel een geschikt adresje. ;-)

Hoera voor Breda!

Ik zal dat adresje zelf binnenkort ook weer eens bezoeken. Ondanks dat ik het absurd vind dat ik naar een andere stad af moet reizen voor zoiets basics als een bh. Gelukkig betreft het Breda. Een stad die ongeveer net zo gezellig is als mijn eigen Den Bosch. Een prachtige stad, mét een flinke plus; de perfecte lingeriewinkel voor dames met een plus-size.

*-*-*

Ik kan echt zo geïrriteerd raken. Niet eens zozeer door de afwezigheid van bh's in mijn maat, maar het niveau van de reacties... echt té erg! En die lijst met 'adviezen' had zomaar langer kunnen zijn. Delen jullie die ervaring ook?  Wat is de domste of vreemdste opmerking die jij ooit kreeg van een lingerieverkoopster?

Al jaren trouwe klant!

Column: Geduld is een schone zaak

Het was een donderdagmiddag in september toen wij besloten onze kattenpopulatie wederom aan te vullen met een nieuwe asielkat. Wederom inderdaad, want onze kleine zwarte weduwe Annabel had inmiddels al drie katers versleten. (De eerste bezweek aan een hartkwaal, de tweede aan ouderdomsverschijnselen en de derde werd slachtoffer van een tragisch ongeval. Als trouwe kijker van diverse misdaadseries, zou ik er bijna achterdochtig van worden.) Annabel lijkt ook op het eerste gezicht niet zo’n sociaal dier. Toch bleek ze het nodig te vinden ons nachtenlang wakker te miauwen, toen zij als enige viervoeter in ons huis overbleef. Kortom: het zou voor ons alle drie gezelliger zijn als wij ons nogmaals zouden ontfermen over een kattenkind.

En zo kwam Roderick in ons leven. Of eigenlijk: in ons huis. Want het duurde nog even voordat hij daadwerkelijk deel ging uitmaken van ons leven. Wij hebben hem namelijk drie volle weken niet gezien. Roderick verried zijn aanwezigheid slechts door een vermindering van het aantal brokjes in de voederbakken. Soms ging ik naar hem op zoek en vond ik hem achterin een kast, weggedoken tussen schoenen of tasjes. De angst in zijn ogen deed vermoeden dat ik hem met een slagersmes achterna zat. Niks was minder waar. Ik wilde hem slechts knuffelen en gerust stellen. Maar ik realiseerde me dat ik hem maar beter met rust kon laten.

Na ruim twee weken zag ik hem plots op de krabpaal in de gang zitten. Oh euforie! Toen ik mij echter durfde te bewegen, vloog hij alweer weg. Snel naar zijn schuilplaats in de kast! Mensen zijn eng! Ondertussen hoopte ik maar dat dit een klein stapje in de goede richting was... want het idee dat Roderick de rest van zijn kattenleven onderin een kast zou doorbrengen vond ik niet zo’n heel leuk vooruitzicht.

Enkele dagen later ontdekte ik dat Roderick in een mandje in de gangkast lag. Ik greep mijn kans! Ik sloop naar de kast, met een voorraad kattensnoepjes in mijn hand. Ik paaide hem met snoepjes en hij liet mijn hand toe. Ik mocht hem een aai over zijn koppie geven. Toen ik even stopte met aaien gaf hij een kopje tegen mijn hand en spinde zachtjes. Wat een overwinning! Diezelfde avond sloop hij voor het eerste de woonkamer in en sprong naast me op de bank. Ik durfde nauwelijks te bewegen. Toen ik heel langzaam mijn hand naar hem uitstak gaf hij een kopje. En een kwartier later lag hij met zijn voorpootjes op mijn bovenbenen. Roderick op schoot. Wauw!

Inmiddels is onze Roderick (Ro voor vrienden) volledig ingeburgerd in ons huis. Hij is beste maatjes met Chef Voederbak, hij plaagt Annabel en hij denkt – zoals het hoort – dat het hele huis van hem is. Hij schrikt nog altijd van onverwachte bewegingen, maar verder is er van dat angstige beestje niks meer terug te zien. En Annabel? Die doet alsof ze weinig van hem moet hebben… maar ’s nachts huilen? Dat doet ze niet meer. Kortom: ons gezinnetje is weer compleet.