De lingerie professional

Ik had natuurlijk beter moeten weten. Toch heb ik het de afgelopen maanden wéér een paar keer geprobeerd. Dat zou je naïef kunnen noemen. Resultaten uit het verleden bieden immers vaak wel garanties voor de toekomst. Maar soms vind ik dat je iets een tweede kans moet gunnen. Of een derde of vierde zelfs... Het resultaat bleek teleurstellend: wederom is het mij niet gelukt een goede bh te vinden in de stad waar ik woon.

Voor wie denkt dat ik een nauwelijks noemenswaardig stadje met een even zo weinig noemenswaardig winkelgebied woon... fout! Ik woon in Den Bosch, nummer twee op de lijst van beste winkelsteden van het land. Ik ben ook serieus dol op mijn woonplaats en ik kom zó graag in de binnenstad. Toch heb ik reden om meerdere malen per jaar af te reizen naar nummer negen op de lijst. Echter niet voordat ik mijn eigen stad een kans heb gegeven dus.

De lingerie-keten: kansloos!

Nu had ik een serieuze aanleiding om te denken dat ik misschien ditmaal wel zou kunnen slagen. Ik ben in de afgelopen anderhalf jaar namelijk zo'n 20 kilo afgevallen en dat is ook te zien aan mijn borstomvang. Met een lade vol - inmiddels fors te grote - bh's in maat 80G, wist ik zeker: die G-cup ga ik vaarwel zeggen! Tel daarbij op dat mijn bh-wens bestond uit een eenvoudig wit exemplaar en ik dacht: wie weet lukt het wel bij die niet nader te noemen ondergoedketen, die tot voor kort werd vertegenwoordigd door een niet nader te noemen ex-voetbalvrouw.
Naïef inderdaad.

De verkoopster bedoelde het ongetwijfeld goed...
'Ik meet u wel even op. Ja hoor, u kunt uw jas gewoon aanhouden.' (?!)
Daar ging ze... met meetlint onder mijn jas door en over mijn shirt heen en kwam tot haar conclusie:
'Dat lijkt me een 75E.'
'Eh, weet u het zeker? Ik kom van een 80G!' '
'Ja hoor! Maar neemt u anders voor de zekerheid ook de 75F mee naar de paskamer.'

Het zal niemand verbazen; de 75E zat verschrikkelijk. De 75F zat wel aardig en ach...ik wilde ook wel eens een bh voor twee tientjes. Of ik al spijt heb van de aanschaf? Ja. Al meteen de eerste dag dat ik 'm aan had. Wat een belabberde pasvorm! Daaaaag 20 euro!

Mijn mooie nieuwe Panache Sport!

Van G naar....G

Kort daarna besloot ik toch weer eens naar Breda af te reizen, waar ik bij Naron alsnog antwoord kreeg op de vraag wat tegenwoordig mijn maat is: 70G(G). Daar kwam geen meetlint aan te pas. Wel tientallen bh's in verschillende maten en modellen, tijd, aandacht en een deskundige blik. Het resulteerde in een prachtig gekleurde Fantasie in 70GG en een Panache Sport in 70G. Yes! Eindelijk weer twee perfect passende exemplaren in mijn lingeriecollectie!

De 'speciaalzaken'

Wat ik me op dat moment nog niet realiseerde, was dat mijn nieuwe maat de zoektocht naar goede lingerie nog lastiger maakt. Hier in Den Bosch tenminste. Ook toen ik besloot de serieuze lingeriespeciaalzaken op te zoeken.

Een greep uit de gehoorde 'adviezen':

• 'In een 70G? Nee hoor, daar biedt dit model echt te weinig steun voor!' (hm...en voor een 75F is de steun wel voldoende?)
• 'Met die maat bent u echt aangewezen op PrimaDonna. Maar dat weet u natuurlijk zelf ook wel?' (nou, ik ken nóg wel een paar merken...)
• 'Onze bh's in G-cup beginnen bij omtrek 75. Die kunt u misschien even proberen?' (geprobeerd, geen succes)
• 'We hebben wel een paar modelletjes. Ja, die zijn allemaal voorgevormd inderdaad. Tja...daar is nu eenmaal meer vraag naar.' (huh?)

Pardon?!

Moedeloos word ik ervan. En een beetje recalcitrant ook. Doe nou 's niet net alsof ik iets heel raars vraag! Als je jezelf lingeriespeciaalzaak noemt, mag ik toch op zijn minst verwachten dat je assortiment op orde is? Dat je verstand van zaken hebt en weet wat er te koop is in lingerieland? Verdiep je er eens in! Of ga eens op excursie! Ik ken nog wel een geschikt adresje. ;-)

Hoera voor Breda!

Ik zal dat adresje zelf binnenkort ook weer eens bezoeken. Ondanks dat ik het absurd vind dat ik naar een andere stad af moet reizen voor zoiets basics als een bh. Gelukkig betreft het Breda. Een stad die ongeveer net zo gezellig is als mijn eigen Den Bosch. Een prachtige stad, mét een flinke plus; de perfecte lingeriewinkel voor dames met een plus-size.

*-*-*

Ik kan echt zo geïrriteerd raken. Niet eens zozeer door de afwezigheid van bh's in mijn maat, maar het niveau van de reacties... echt té erg! En die lijst met 'adviezen' had zomaar langer kunnen zijn. Delen jullie die ervaring ook?  Wat is de domste of vreemdste opmerking die jij ooit kreeg van een lingerieverkoopster?

Al jaren trouwe klant!

Column: Geduld is een schone zaak

Het was een donderdagmiddag in september toen wij besloten onze kattenpopulatie wederom aan te vullen met een nieuwe asielkat. Wederom inderdaad, want onze kleine zwarte weduwe Annabel had inmiddels al drie katers versleten. (De eerste bezweek aan een hartkwaal, de tweede aan ouderdomsverschijnselen en de derde werd slachtoffer van een tragisch ongeval. Als trouwe kijker van diverse misdaadseries, zou ik er bijna achterdochtig van worden.) Annabel lijkt ook op het eerste gezicht niet zo’n sociaal dier. Toch bleek ze het nodig te vinden ons nachtenlang wakker te miauwen, toen zij als enige viervoeter in ons huis overbleef. Kortom: het zou voor ons alle drie gezelliger zijn als wij ons nogmaals zouden ontfermen over een kattenkind.

En zo kwam Roderick in ons leven. Of eigenlijk: in ons huis. Want het duurde nog even voordat hij daadwerkelijk deel ging uitmaken van ons leven. Wij hebben hem namelijk drie volle weken niet gezien. Roderick verried zijn aanwezigheid slechts door een vermindering van het aantal brokjes in de voederbakken. Soms ging ik naar hem op zoek en vond ik hem achterin een kast, weggedoken tussen schoenen of tasjes. De angst in zijn ogen deed vermoeden dat ik hem met een slagersmes achterna zat. Niks was minder waar. Ik wilde hem slechts knuffelen en gerust stellen. Maar ik realiseerde me dat ik hem maar beter met rust kon laten.

Na ruim twee weken zag ik hem plots op de krabpaal in de gang zitten. Oh euforie! Toen ik mij echter durfde te bewegen, vloog hij alweer weg. Snel naar zijn schuilplaats in de kast! Mensen zijn eng! Ondertussen hoopte ik maar dat dit een klein stapje in de goede richting was... want het idee dat Roderick de rest van zijn kattenleven onderin een kast zou doorbrengen vond ik niet zo’n heel leuk vooruitzicht.

Enkele dagen later ontdekte ik dat Roderick in een mandje in de gangkast lag. Ik greep mijn kans! Ik sloop naar de kast, met een voorraad kattensnoepjes in mijn hand. Ik paaide hem met snoepjes en hij liet mijn hand toe. Ik mocht hem een aai over zijn koppie geven. Toen ik even stopte met aaien gaf hij een kopje tegen mijn hand en spinde zachtjes. Wat een overwinning! Diezelfde avond sloop hij voor het eerste de woonkamer in en sprong naast me op de bank. Ik durfde nauwelijks te bewegen. Toen ik heel langzaam mijn hand naar hem uitstak gaf hij een kopje. En een kwartier later lag hij met zijn voorpootjes op mijn bovenbenen. Roderick op schoot. Wauw!

Inmiddels is onze Roderick (Ro voor vrienden) volledig ingeburgerd in ons huis. Hij is beste maatjes met Chef Voederbak, hij plaagt Annabel en hij denkt – zoals het hoort – dat het hele huis van hem is. Hij schrikt nog altijd van onverwachte bewegingen, maar verder is er van dat angstige beestje niks meer terug te zien. En Annabel? Die doet alsof ze weinig van hem moet hebben… maar ’s nachts huilen? Dat doet ze niet meer. Kortom: ons gezinnetje is weer compleet.

#AutoModus

Toen ik op een zonnige woensdagavond in juni 2013 van mijn fiets viel en op de gipskamer van het JBZ belandde, waren de grappen niet van de lucht. 'Had je gedronken?', 'Wijntje achter de kiezen, zeker?' Ja, vrienden en collega's wisten er wel raad mee en niet helemaal onterecht. Op het terras, waar ik op dat moment vandaan fietste, had ik inderdaad niet enkel koffie genuttigd. Dat verbaast niemand. Maar op die drie glaasjes rosé had ik normaal gesproken prima naar huis kunnen fietsen. Kwestie van oefenen :-)

Er was dus meer aan de hand en dat maakt dat ik jullie iets moet opbiechten. Iets wat me al bijna drie jaar dwars zit... Ik raakte die bewuste avond met mijn voorwiel een opstaande rand in de rotonde, waardoor ik mijn evenwicht verloor en viel. Dat dàt gebeurde was enkel en alleen omdat mijn ogen enkele seconden niet op de weg gericht waren, maar op het scherm van mijn telefoon. Ik hoorde namelijk een appje binnenkomen en pakte mijn telefoon om te kijken van wie het was. Enkele seconden, die mij maandenlang pijn, gedoe en frustratie opleverden. Enkele seconden, die mij - en anderen - nog veel meer ellende hadden kunnen opleveren.

Op één of andere vreemde manier vond ik het makkelijker om de grappenmakers in de waan te laten, dat dat ongeluk aan die roseetjes te wijten was. Kennelijk schaam ik mij meer voor mijn smartphonegebruik op de fiets. Dat heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat ik doorgaans enorm afgeef op het gebruik van de telefoon achter het stuur. Het autostuur wel te verstaan. Dààr begrijp ik namelijk helemaal niets van!

Gelukkig bestaan er sinds kort allerlei nuttige apps. De AutoModus-app van Interpolis bijvoorbeeld. Die app helpt om smartphonegebruik te verminderen tijdens het rijden. Het zal wel aan mij liggen, maar daar hebben we toch allang een app voor? Die zit in je hoofd en noemen we gezond verstand. Ik bedoel... als je je daadwerkelijk realiseert dat op je smartphone kijken tijdens het rijden gevaarlijk is, dan doe je dat toch gewoon niet?! Dan heb je zo'n app toch niet nodig? En als je desondanks onrustig wordt van het geluid van inkomende berichten, dan zet je het geluid toch uit?

Je telefoon niet gebruiken is echt ontzettend makkelijk. Het enige wat je nodig hebt, is het besef dat geen enkel berichtje zo belangrijk en/of dringend is, dat het het waard is je leven en dat van anderen op het spel te zetten. Er gaat niemand dood als jij dat berichtje een halfuurtje later leest. En maak jezelf bovenal niet wijs dat jij dusdanig beter rijdt dan anderen, dat je het lezen (of zelfs typen) wél kunt combineren met rijden. Dat denken namelijk alle brokkenmakers.

Ik kan nu in alle eerlijkheid zeggen dat ik al twee jaar, tien maanden en drie weken geen telefoon meer heb aangeraakt achter het stuur. Ook niet meer achter het fietsstuur. Diezelfde eerlijkheid gebiedt mij echter wel toe te geven dat ik eerst languit op een fietspad moest liggen, om mijn gezond verstand ook in #FietsModus te zetten. Effectiever dan zo'n onzin-app, dat wel. Helaas ook wel wat omslachtiger.