Borrelcultuur

“Het is sowieso niet slim om facebookvrienden te worden met je collega’s.”

Zomaar een uitspraak uit een gesprek dat ik afgelopen weekend voerde. Deze toch wat stellige bewering werd onderbouwd met termen als verstoorde verhoudingen en meer van dat soort verstandigheden. En weet je… ik snap het. Met je collega’s heb je een zakelijke verhouding, met je (facebook)vrienden deel je je privé. En iedereen kan zich situaties, foto’s of uitspraken voorstellen, waarvan je liever niet wilt dat je leidinggevende en/of ondergeschikte ze ziet. 

Zo’n borrel op donderdagmiddag bijvoorbeeld, waarvan dan zo’n foto wordt gemaakt: dat je met een glas rosé in de hand en blosjes op de wangen, übercharmant de smartphonecamera toelacht. Wie ooit mijn facebooktijdlijn heeft bekeken, weet dat er wel eens zo’n foto van mij voorbij is gekomen. Dat soort zaken deel je dus niet met collega’s.

Nu hoor ik je denken… 'Was jij niet juist mét je collega’s aan het borrelen?' Eh… ja. Maar dat was anders. Dat waren collega’s van de gemeente 's-Hertogenbosch. Met het risico dat ik nu allerlei vooroordelen ga bevestigen: 's-Hertogenbosch = Brabantse gezelligheid. Met Bossche collega’s is het goed borrelen. Niet met allemaal hoor; het is heus niet zo dat we op donderdagmiddag met een kleine 2.000 ambtenaren de Graven van Leuven bestormden. Maar ik heb zeer warme herinneringen aan een aantal collega’s met wie het steevast dolle pret was. Ook denk ik dat er oud-collega's zullen zijn, die mij niet enkel en alleen herinneren om mijn kwaliteiten als communicatiemedewerker.

Dus als je mij nu vraagt wat ik het meeste mis aan mijn vorige baan, is het antwoord eenvoudig: de Bossche gezelligheid en diverse oud-collega’s*. Begrijp me niet verkeerd: ik heb nu ook erg leuke collega’s! En we hebben een maandje terug nog een erg gezellige barbecue gehad met het hele team. Maar het is wel anders. Toen mij laatst werd gevraagd of ik dan met mijn nieuwe collega’s dan nooit eens een borrel ga drinken na het werk, was het antwoord: Er is gewoon niet zo’n borrelcultuur. Het komt niet bij ons op en het komt er niet van. Of ik dat jammer vind? Ja en nee. Nee, omdat ik het eigenlijk wel prettig vind om mijn werk alleen mijn werk te laten zijn. En ja, omdat ik er zes jaar lang zo van genoten heb!

Kortom: ik denk dat ik zeer binnenkort maar weer eens een borrel ga doen met een paar gezellige Bossche oud-collega’s. En aangezien ik geen Locus-collega’s als facebookvriend heb, houd ik werk en privé ook nog eens keurig gescheiden! 

*) Om misverstanden te voorkomen: ook de alcoholvrije variant! Die trof ik dan meer tijdens de lunch enzo ;-) 

Goede voornemens

Geen beter moment om het over goede voornemens te hebben dan op 31 juli :-) Want zeg nou zelf... in januari heeft iedereen het er nog over en de kunst is er een half jaar later nog mee bezig te zijn. Of er in ieder geval resultaat van te zien. Ik heb ze even teruggezocht, die voornemens. Dit waren ze:

1. Gezonder eten (veel minder suiker en sowieso gewoon minder) en meer bewegen; het gewicht van medio 2013 en mijn taille terug! 
2. Mijn werksituatie op de rit krijgen. Dus: weten wat ik wil, wat ik kan en dit doorvoeren in mijn huidige baan. Of... een andere baan. Maar hoe dan ook: het móet anders!

Het moge duidelijk zijn: op voornemen 2 heb ik actie ondernomen; het is anders! Voornemen 1 is nog altijd work in progress. Ik had hiervoor ook nog enkele uitgangspunten geformuleerd: Als ik in anderhalf jaar tijd 16 kilo kan aankomen, moet ik er niet vanuit gaan dat die 16 kilo er in een paar maanden weer af zijn. Ik mag hier een jaar tot anderhalf jaar over doen. (10 kilo eraf voor de zomervakantie zou wel een leuke mijlpaal zijn). En belangrijker nog: ik moet mijzelf eet- en leefgewoonten aanleren die ik op de lange termijn kan en wil volhouden. Gewoonten. Het woord zegt het al. Het gezonder eten en leven moet gewoon voor me worden. 

Inmiddels ben ik zeven maanden verder en ja... ik boek resultaat. De weegschaal geeft 9 kilo minder aan en ik zie langzaamaan mijn taille terugkeren. Ook niet onbelangrijk: ik voel me fitter en het sporten gaat me steeds een beetje beter af. Ik zou zelfs bijna zover gaan dat ik de Power en Yoga lessen eigenlijk best leuk vind. Maar als je me nu vraagt: 'Hoe natuurlijk is dit gedrag voor jou?', dan moet ik zeggen dat ik nog een flinke weg te gaan heb. 

De gezonde maaltijden zijn het probleem niet. Ik vind groenten serieus erg lekker, kan prima een paar keer per week zonder vlees en allerlei ongezonde toevoegingen kan ik met gemak achterwege laten. Ook ben ik geen junkfoodjunkie; mij maak je simpelweg niet blij met friet of gefrituurde snacks. Mijn valkuilen: sociaal eten, sociaal drinken en het gebrek aan een natuurlijke rem. Ik ben een gezelschapsmens en associeer gezelligheid al snel met eten en drinken. Dat is op zich niet erg, mits ik de te nuttigen consumpties weet te beperken. En dat wil wel eens misgaan...

Op dat soort momenten benijd ik vrouwen die met droge ogen beweren vol te zitten na twee wijntjes, een sateetje en wat brood. Hoe werkt dat? Kun je dat aanleren? Kan ik ooit nog zo'n natuurlijke rem in mijn lijf krijgen of zal ik de rest van mijn leven heel bewust moeten blijven nadenken over wat ik eet? Want het gaat weliswaar best lekker met de voornemens, maar wel zolang ik dagelijks bijhoud wat ik eet en daar heel bewust mee bezig ben. Kan iemand me dat vertellen... wordt het ooit echt gewoon? 

Kat kwijt

Het lijkt bijna onmogelijk; in een flat wonen en je kat kwijt zijn. Toch is het ons gelukt. Meer dan eens zelfs... Ooit waren we Tobiasje al eens een dag of vier kwijt. En toen ik nog in Gorinchem woonde, had Midas al eens via het balkon het pand verlaten. Die had ik gelukkig binnen een halfuur terug! Maar nu... nu is onze Tommy weg. En ik snap er niets van!

Toen ik gisteren uit mijn werk kwam, drentelde Tommy niet om me heen. Nu gebeurt dat wel vaker. Tommy maakt zich doorgaans niet drukker dan strikt noodzakelijk. Toen William echter zei dat hij Tom eigenlijk de hele dag nog niet had gezien, vond ik dat wel erg vreemd! De zoektocht door het huis begon... deuren open, kasten open.. niks! Roepen, met de voederbak rammelen... geen Tom. Toen sloeg de paniek toe. Tom is niet in huis!

Als je - zoals wij - in een flat woont, zijn de ontsnappingsmogelijkheden voor een huiskat beperkt. We onderscheiden er drie:

1. Een val vanaf het balkon
2. De voordeur uitglippen op het moment dat wij deze open doen
3. Langs de afrastering naar het balkon van de buren kruipen

Scenario 1 boezemt mij de meeste angst in. We wonen vijf hoog. Dat zou Tommy op zijn minst gebroken pootjes opleveren. En stel dat hij is gevallen en gewond in de tuin terecht is gekomen... dan zou toch één van onze buren hem moeten opmerken?
Toen Tobias verdween, bleek dat scenario 2. We houden er rekening mee dat dit het geval kan zijn. Maar ik kan me haast niet voorstellen dat we dat niet zouden zien... Tommy die de deur uit glipt.
Het meest waarschijnlijke is scenario 3... ware het niet dat we Tom niet hebben zien zitten op het buurbalkon. De balkondeur van de buren was dicht en de buren waren er niet.

Voor nu hebben we gedaan wat we kunnen; gezocht rondom het huis, postertjes opgehangen, dierenkliniek in de wijk gebeld, een melding bij Amivedi gemaakt en nog meer gezocht. We kunnen niets meer doen dan wachten, in de hoop dat hij - net als Tobias destijds - weer opduikt. Maar ondertussen heb ik buikpijn en verdriet en schuldgevoelens. Ik - die er altijd zo prat op gaat dol te zijn op mijn beestjes en verantwoordelijkheid te nemen - ben alweer een kat kwijt. Fraaie kattenmoeder ben ik... :'(

EDIT 29 juli,14.30u

Inmiddels zijn we een paar uur verder en heb ik een telefoontje gehad van een buurman uit de flat. Hij heeft een levenloze kat zien liggen in de achtertuin van de flat. Een grijze. Hij heeft daarop de dierenambulance gebeld, maar die gaven aan vanwege onderbezetting niet langs te kunnen komen. Toch zag hij de kat niet meer liggen toen hij later weer langs die plek liep. 

Ik houd er ernstig rekening mee dat het onze Tommy was. Dat onze lieve, mooie dikke, ondeugende Tom niet meer leeft. Scenario 1... 

De dierenambulance kan ik niet bereiken. Onderbezetting, volgens het antwoordapparaat. Ik hoop maar dat ze me snel terugbellen, zodat we in ieder geval zekerheid hebben. 

Lieve lieve Tom. Sorry dat ik niet beter op je heb gelet! Ik ga je zo missen...

EDIT 30 juli

De dierenambulance heeft me vanmorgen terug gebeld. Zij hebben deze week geen grijze kat binnengebracht. Het enige wat we dus hebben is het verhaal van de buurman. Was het echt Tommy? Was hij echt al dood op dat moment? Is hij nog weggekropen? Is één van de buren zo 'attent' geweest het lichaampje op te ruimen? Of toch één van de vuilnismannen? (hoewel de telefoniste van de Afvalstoffendienst me verzekerde dat vuilnismannen dat nooit doen). We hebben nogmaals onder alle struiken achter de flat gezocht... maar geen spoor van onze Tom. Hij is weg en komt niet meer terug. Dààr heb ik me al wel bij neergelegd. Maar ik wil zo graag weten waar hij is!