Back to blog

Het is nu alweer ruim drie jaar geleden dat ik mijn laatste blog schreef. In de jaren daarvoor verschenen er op het wereldwijde web wel vaker teksten van mijn hand. Ik hield immers zo van schrijven. Toen kwam de klad erin... niet omdat ik schrijven niet leuk meer vond. Integendeel. Ook niet omdat er nooit iets gebeurde in mijn leven waarover ik zou kunnen schrijven. Ik kwam er gewoon niet meer toe. Te druk op mijn werk. Te druk in mijn hoofd. Alleen een incidenteel columnpje voor het Dierentehuis... simpelweg omdat dat van mij verwacht werd.

Inmiddels ziet mijn dagelijkse routine er anders uit; een andere baan, een wekelijkse vrije dag, veel reistijd, meer rust in mijn hoofd... en ineens was er weer die zin in schrijven! Niet dat ik nu onmiddellijk overstroom van inspiratie. Maar dat komt vast wel weer! Ik begin nu allereerst met het scheppen van een nieuwe digitale omgeving. Want dat webklik... dat was 'm toch niet helemaal. Dus hier is ie dan: mijn allereigenste blogspot-pagina.

Laat de inspiratie maar komen!

Column: Conditionering

Onze dieren maken onderdeel uit van ons gezin; ons huis is hun huis. Samen zijn we onze eigen mini samenleving. Dan is het op zich wel prettig als we ons gedrag een beetje op elkaar afstemmen. Dat we van elkaar weten wat we willen en bedoelen. Bij honden schijnt conditionering daarvoor een uitermate handige methode te zijn; signalen afgeven die gedrag uitlokken. Maar ja, wij hebben geen hond. Wij hebben katten. En die lijken iets lastiger te conditioneren? Of toch niet?

Neem onze poes Annabel. Annabel is dol op saus. (Of eigenlijk: op brokjes in saus, in van die veel te dure foliepakjes. Met veel geurstof en weinig voedingswaarde. Waarvan ze dan vervolgens vooral de saus van op eet.) Annabel mag van ons één keer per week een schaaltje (brokjes in) saus. Dat feest vindt iedere zaterdag plaats. De grap is dat Annabel de hele week volmaakt tevreden is met de gangbare droge brokjes. Maar vanaf het moment dat wij op zaterdag de slaapkamer uitkomen, drentelt ze druk mauwend heen en weer, tussen het keukenkastje waarin de foliezakjes zich bevinden en het lege voederschaaltje. Annabel is zich naar alle waarschijnlijkheid niet bewust van ons zeven dagen tellende week stelsel. Toch wéét ze dat het zaterdag is. Is het omdat haar mensen op die dag beiden thuis zijn? Omdat haar mensen die dag later uit bed komen? Hoe dan ook: ze vraagt overduidelijk om saus … en het zal ons niet gebeuren dat we het haar vergeten te serveren. Knap staaltje conditionering, toch?

En dan onze kater Tommy. Zodra ’s morgens de slaapkamer deur open gaat, tilt hij zijn koppie op en werpt een blik naar de deur. Als dan ‘de baas’ (ook wel: Chef Voederbak) een stap buiten de kamerdeur zet, vliegt Tommy naar de keuken. Hij weet: verse brokjes in het bakje! Ik zeg: conditionering.
Soms duurt het Tommy echter iets te lang, zo ’s morgens. Als ‘de baas’ zo rond half zeven nog niet aan zijn voederplicht heeft voldaan, neemt Tom plaats aan de buitenzijde van de slaapkamerdeur. Hij start met een zacht miauwen. Dat gaat al snel over in een klaaglijk gejank, dat uithongering doet vermoeden. Hij zet zijn boodschap kracht bij door met zijn beide poten tegen de deur te krabben en tikken. Net zo lang tot ‘de baas’ zuchtend uit bed stapt en het voederbakje voorziet van vers uit het voorraadblik geschepte brokjes. Missie volbracht.

Ja, er is in ons gezinnetje absoluut sprake van conditionering. Wij zijn werkelijk keurig geconditioneerd door onze viervoetige huisgenootjes. Dat hebben Annabel en Tommy toch maar goed voor elkaar gekregen.

Column: (A)sociale media

Enkele weken terug had ik mijn nichtjes te logeren. De twee jongedames zijn dol op dieren, dus onze kater Tommy draaide weer overuren; kopjes geven, onder dekens kruipen, op de buik gekriebeld worden en natuurlijk zijn gebruikelijke gekke houdingen aannemen voor het enthousiast publiek. “Tommy is echt de koning van de Crazy Cats!”, riep de jongste van de twee. “Zo, echt wel!”, beaamde de oudste. Eh... Crazy Cats? Waar moet ik die van kennen?

De generatiekloof werd al snel duidelijk, toen één van de nichtjes me mijn tablet aangaf en me zei dat ik op Youtube de zoekterm ‘crazy cats’ moest invoeren. Een verzameling compilaties van amateurbeelden verscheen op mijn scherm. Gekke katten inderdaad. Katten met spiegels, papieren zakken, speeltjes, andere katten, doosjes....hilarisch! Mijn nichtjes en ik lagen met ons drieën dubbel van het lachen. Katten kunnen zo grappig zijn!

Toch kon ik niet om ieder filmpje lachen. Zo kwamen er beelden voorbij van een kat op de rand van een bad. Een kind van een jaar of twee zat in het bad en trok de kat aan de voorpootjes het water in. De kat vond het zichtbaar – en hoorbaar – niet leuk. “Oh, dat vind ik zielig!”, riep ik uit, “Waarom zeggen die ouders daar niet wat van, in plaats van door te filmen?!” Gelukkig waren mijn beide nichtjes het roerend met mij eens, anders had daar zeker een opvoedkundige taak voor mij gelegen.

Terwijl wij doorzapten naar het volgende hilarische filmpje op Youtube, zat ik mij ondertussen best wat boos te maken. Niet alleen om dit filmpje, wat nog relatief onschuldig was. Maar om zoveel andere ‘grappig bedoelde’ filmpjes op social media, waarop te zien is hoe dieren getreiterd worden. Met een speedboot over ganzen varen bijvoorbeeld. Of met een te zwaar gewicht op een te kleine pony te gaan zitten. Wat is daar de lol van? Hoe kan het treiteren en mishandelen van dieren zo grappig zijn, dat je dat ook nog vol trots met de rest van de wereld wilt delen? Ik snap dat echt niet! En wie bekijkt zoiets dan en heeft daar net zoveel lol om? Sommige mensen zal ik werkelijk nooit begrijpen.

Ondertussen kijk ik met regelmaat naar het leuke dat sociale media ons te bieden hebben; schattige, hilarische en ontroerende filmpjes van grote en kleine dieren. Filmpjes die voorbij komen op mijn Facebook-pagina of wanneer ik zoek op Crazy Cats. Of natuurlijk op het kanaal van ons eigen Dierentehuis: https://www.youtube.com/user/dierentehuisdenbosch. En wat daar het leukste van is? Deze filmsterren zijn niet alleen om naar te kijken, die zijn ook om te ontmoeten... en misschien zelfs uiteindelijk live bij u thuis te bekijken.